De bladpootrandwants of bladpootwants is een randwants uit de
onderorde wantsen.
De bladpootrandwants is een exoot in Europa die oorspronkelijk uit Amerika komt.
De laatste jaren worden ze steeds meer waargenomen in België en Nederland.
In zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied voedt de bladpootrandwants zich
zijn gehele leven met een sap van de zich ontwikkelende kegels van coniferen.
Hierdoor verdorren de zaden en ontwikkelen de kegels zich vaak niet volledig,
hij wordt dan ook soms beschouwd als een plaaginsect in Noord-Amerika.
Ze komen voor in bossen maar soms worden ze ook weleens in achtertuinen
gevonden. Hun primaire verdediging is het afscheiden van een bitter, onwelriekend
vocht, maar soms kunnen ze ook juist aangenaam naar appels, bananen of
dennen ruiken.
Echter, als ze ruw wordt behandeld zullen ze proberen te steken met
hun steeksnuit, al zijn ze nauwelijks in staat om letsel te veroorzaken bij
de mens. De steeksnuit is voornamelijk gemaakt om plantensap te zuigen
en niet om bijvoorbeeld gif te injecteren.
De bladpootrandwants heeft een lengte van gemideeld 20mm en heeft een zwarte
kop, rode ogen en een donkerrode streep precies dwars door de kop. De antennen
zijn ongeveer 15mm lang en rood-oranje gekleurd. Het pronotum is donkerrood
en in het midden geel met zwarte vlekken. Het scutellum is vrij klein en is
donkerrood. Verder is het gehele lichaam rood-oranje. Op het corium zitten
nog opvallende witte strepen die vaak op een "h" lijken. De randen van het
achterlijf zijn zwart met wit-geel en het membraan is doorzichtig bruin.
De naamgeving vloeit voort uit de vorm van de achterpoten: de
bovenkant van het onderbeen lijkt op een blad.
De bladpootrandwants wordt het hele jaar aangetroffen, maar voornamelijk
van augustus tot oktober. In het najaar zoeken de volwassen individuen een
plek op om te overwinteren, bijvoorbeeld binnenshuis. De soort staat in
Noord-Amerika bekend als een pestsoort, omdat de soort in grote
aantallen in huis kan komen.
Datum: 11 oktober 2018
