Winter Efteling - Het Sprookjesbos

 28-12-2011

Er was eens........sla het boek maar open en geniet mee met de sprookjes van Grimm in het sprookjesbos van de Efteling waar Loes en ik hebben genoten om weer even kind te zijn.

We waren niet de enige die er zo over dachten we stonden op de snelweg al in de file. Zo dachten we rond de klok van 11 uur wel binnen te zijn, het werd bijna half  1. 
En toen nog een stuk lopen over de parkeerplaats en voor de kassa in de rij staan. Maar dat alles kon de pret niet bederven, in het park was het allemaal goed te doen.

Waar gaan al die sprookjes ook al weer over, we moesten bij sommige toch wel even nadenken, er waren ook sprookjes die ik niet kon.

Deze was natuurlijk makkelijk:

"De wolf en de zeven geitjes"

........De moeder geit moet naar de naar het bos om eten te halen en drukt haar zeven kinderen op het hart niemand binnen te laten tot zij terug is. Ze waarschuwt dat de wolf de geitjes op zal eten, als hij toch binnen komt en waarschuwt voor zijn rauwe stem en zwarte poot.
Al snel komt de wolf bij het huisje aan, en klopt aan de deur en vraagt open te doen. De geitjes herkennen de rauwe stem en vertellen waarom ze hem niet geloven. De wolf gaat naar een koopman en koopt een stuk krijt, zijn stem wordt zacht nadat hij dit opeet. Opnieuw klopt de wolf aan de deur, maar de geitjes zien zijn zwarte poot op de vensterbank.
De geitjes vertellen waarom ze hem niet geloven, waarna de wolf naar de bakker gaat. Hij vertelt dat hij zijn poot heeft gestoten en laat deeg op zijn poot smeren. Daarna gaat de wolf naar de molenaar en vraagt om meel op zijn poot te strooien. De molenaar heeft door dat de wolf iemand wil bedriegen en weigert daarom. De wolf dreigt dan de molenaar op te eten, de bange molenaar doet dan toch wat hij wil (want zo zijn mensen). Voor de derde keer gaat de wolf naar het huisje en klopt aan de deur, de geitjes zien de witte poot en doen open. 

Als ze merken dat het toch de wolf is, proberen ze zich nog te verstoppen.

Het eerste geitje springt onder de tafel, de tweede in bed, de derde in de haard, de vierde in de keuken, de vijfde in de kast, de zesde onder de waskom en het zevende, en jongste, geitje verstopt zich in de kast van de klok. De wolf vindt de geitjes en eet ze op, alleen het jongste geitje wat in de klok zit vindt hij niet. De wolf gaat naar buiten en valt in slaap in de groene wei onder een boom. Niet lang daarna komt moeder-geit terug en ziet de deur wagenwijd open staan. Ze ziet de ravage in het huisje en zoekt haar kinderen, ze roept hun namen maar krijgt geen antwoord. Alleen bij de laatste naam antwoordt het jongste kind; ik zit in de kast van de klok.

Moeder-geit haalt haar jongste kind uit de klok en moet huilen om haar andere kinderen. Ze gaat met het geitje naar buiten en vindt de wolf bij de boom, ze ziet zijn grote buik bewegen. Ze laat het jongste geitje een schaar en naald en draad halen, ze knipt de pens open en haalt de geitjes er uit. Alle geitjes leven nog en ze dansen als een kleermaker die bruiloft viert. Moeder-geit laat haar kinderen stenen zoeken, en ze vult de maag van de wolf hiermee. Dan naait ze de buik dicht en als de wolf wakker wordt, heeft hij veel dorst en loopt naar de put om water te drinken. Als de wolf zich voorover buigt, valt hij door het gewicht van de stenen in de put en verdrinkt. De zeven geitjes zien dit en juichen: de wolf is dood. Van blijdschap maken ze met hun moeder een rondedans om de put.

"Hans en Grietje"

Hans en Grietje wonen met hun vader en stiefmoeder aan de rand van het bos, vader is houthakker en het gezin is erg arm. Het echtpaar besluit de kinderen in het bos achter te laten, omdat ze geen eten meer voor hen hebben. De kinderen zijn echter wakker door de honger en horen het plan, waarna Hans 's nachts kiezelstenen zoekt en in zijn jaszak verstopt. Hans blijft steeds staan en zegt dat hij naar zijn witte kat op het dak kijkt, wanneer vader hem vraagt waarom hij zo treuzelt. Stiefmoeder zegt dat het de ochtendzon is die op de schoorsteen schijnt. Hans laat de volgende dag een spoor van kiezelstenen achter en als ze alleen worden achtergelaten in het bos, kunnen ze de weg naar het huis terugvinden in het schijnsel van de volle maan. Als ze aankloppen, reageert hun stiefmoeder boos omdat ze zo lang in het bos zijn achtergebleven, maar vader is erg blij ze terug te zien. 

De kinderen eten van het huisje en horen dan een stem en een oude vrouw verschijnt in de deuropening. De oude vrouw neemt beide kinderen mee in haar huis en geeft ze melk en pannenkoeken. De kinderen gaan tevreden naar bed, maar de oude vrouw is eigenlijk een heks die het huis heeft gebouwd om kinderen te lokken. De heks wil Hans vetmesten en opeten en zet Grietje in als haar slaaf, zij krijgt enkel kreeftenschalen te eten. De heks heeft rode ogen en een slecht zicht en voelt elke dag aan de vingers van Hans om te voelen of hij al vet genoeg is. Hans steekt echter altijd een botje naar buiten en de heks is verbaasd dat hij zo mager blijft.



Na een tijdje is de nood weer erg hoog en opnieuw horen de kinderen hoe stiefmoeder hun vader overhaalt de kinderen opnieuw in het bos achter te laten. Hans wil opnieuw kiezelstenen zoeken, maar de stiefmoeder heeft de deur van het huisje op slot gedaan. Hans blijft de volgende ochtend opnieuw vaak staan en zegt dat hij naar zijn duifje kijkt, waarna de stiefmoeder opnieuw zegt dat dit slechts het zonlicht op de schoorsteen is. Hans laat kruimeltjes van het brood vallen en Grietje deelt haar brood met hem als ze alleen zijn in het bos. Als ze het spoor van broodkruimels willen zoeken, blijkt dit door de vogels te zijn opgegeten. De derde ochtend na het vertrek uit het ouderlijk huis komen ze bij een sneeuwwit vogeltje, dat ze volgen naar een huisje dat gemaakt is van brood, met een dak van koek en ramen van witte suiker.



Na een tijdje besluit de heks Hans niet langer af te wachten en ze laat Grietje water halen om hem te koken. De bakoven is al gestookt en de heks is van plan om Grietje hierin te duwen. Grietje doet alsof ze dom is en laat de heks voordoen hoe ze het brood erin moet doen, waarna ze de heks zelf een duw geeft. Grietje bevrijdt Hans en ze gaan het huis binnen, waar ze kisten vol parels en edelstenen vinden. Deze stenen stopt Hans ook in zijn zak en Grietje laadt haar schortje vol. Ze willen uit het heksenbos en vinden een groot water, maar er is geen boot. Grietje vraagt een witte eend of ze hen naar de overkant wil brengen en dit gebeurt. Na een tijdje gelopen te hebben, zien ze het huisje van vader. Hij is erg triest geweest sinds de kinderen zijn verdwenen en de stiefmoeder is gestorven. Ze zijn erg gelukkig om weer samen te zijn en even niet langer in armoede te leven.

"Klein Duimpje"

Klein Duimpje wordt met zijn broertjes en zusjes door zijn ouders in het bos achtergelaten, omdat er te weinig eten voor hen is. Eerst weet hij de weg naar huis met behulp van witte steentjes, die Klein Duimpje achter zich heeft laten vallen, terug te vinden.

Als ze voor de tweede maal worden achtergelaten heeft Klein Duimpje geen steentjes kunnen verzamelen en laat hij als noodoplossing broodkruimels achter. Die worden door de vogels opgegeten.

Als zij al zoekend in het huis van de mensenetende reus terechtkomen, verwisselt Klein Duimje de mutsen van zijn broertjes en zusjes met de kroontjes van de slapende kinderen van de reus, waarop de reus zijn eigen kinderen doodt.

De reus wil zich wreken op Klein Duimpje, maar deze heeft tijdens hun vlucht de zevenmijlslaarzen van de reus gestolen, zodat de reus hen niet meer in kan halen. Als ze tenslotte thuiskomen, blijkt dat hij ook nog eens de schatten van de reus heeft meegenomen.

"Repelsteeltje"

Een molenaar heeft een dochter waar hij zo trots op is, dat hij beweert dat ze alles kan; zelfs goud spinnen uit stro. Als de koning dit hoort, eist hij dat ze dit voor hem doet. Ze wordt opgesloten in een kamer met stro en krijgt één nacht de tijd. Faalt ze, dan zal ze worden gedood.
Die nacht komt een mannetje dat haar belooft te helpen in ruil voor haar eerstgeboren kind. In haar wanhoop belooft ze dat. De koning is zo blij met al het goud dat hij besluit met haar te trouwen.
Na een jaar komt er een kind en komt het mannetje zijn "loon" opeisen. De koningin moet zo huilen, dat het mannetje zegt dat hij het kind niet hoeft als zij kan raden hoe hij heet. De koningin laat hierop alle namen verzamelen die ze maar kan vinden, van gebruikelijke tot ongebruikelijke, maar geen van deze namen blijkt van het mannetje te zijn. Tot iemand op een nacht het mannetje in het bos bij een vuur ziet dansen, terwijl het zingt: "Niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet". Als de koningin die naam noemt, scheurt het mannetje zichzelf in tweeën.

"Sneeuwwitje"

Er was eens een vrouw, met een kind, Sneeuwwitje geheten. De vrouw vroeg elke dag weer aan haar beste vriend, de spiegel, wie de mooiste van het land was. Elke keer kwam er weer uit dat zij dat zelf was. Maar op een gegeven moment zei de spiegel dat Sneeuwwitje de mooiste van het land was! Daardoor werd haar moeder, heel erg jaloers en wilde haar dood hebben. Ze vroeg een jager om Sneeuwwitje mee te nemen naar het bos en haar daar te doden. Dat kon de jager niet en hij liet haar het bos in vluchten. Ze vond het huisje van de 7 dwergen. De dwergen hebben haar opgevangen en voor haar gezorgd. Ook hielp ze zelf mee in het huishouden. Toch heeft haar moeder haar weer gevonden door de pratende spiegel. Telkens weer anders verkleed kwam ze aanzetten en probeerde haar weer te vermoorden. De laatste moordpoging met de vergiftigde appel kostte Sneeuwwitje bijna het leven. Iedereen dacht dat ze dood was, ze reageerde wel vier dagen nergens meer op en haar hart stond stil, dachten ze. 

Op dat moment zag een prins een hele mooie lichtgevende vallende ster zag, het teken dat er iemand was overleden. Hij kon zijn ogen niet geloven! Hij ging meteen zoeken waar die vandaan kwam en zag toen Sneeuwwitje liggen, lijkbleek met lippen zo rood als bloed en haar zo zwart als inkt.
Omdat de prins haar heel mooi vond, kocht hij Sneeuwwitje van de dwergen. Hij gaf een kus op de glazen kist waar Sneeuwwitje in lag. Toen hij de kist met Sneeuwwitje op de wagen wilde zetten, brak de glazen deksel en werd ze wakker. Sneeuwwitje vond de prins zo mooi dat ze met hem meeging naar huis.

Ze trouwden samen en leefden nog lang en gelukkig! En wat haar moeder betreft, die is op de laatste dag van het huwelijksfeest, dat 7 dagen duurde, in twee roodgloeiende schoenen gezet. Haar adem siste en floot. Zo is ze dood gegaan.

"Vrouw Holle"

Er was eens een vrouw die twee dochters had: Hennie en Hanneke. Hennie was lui en onverschillig. Hanneke was lief en ijverig. Maar Hanneke kon bij haar moeder en zusje geen goed doen. Hoe hard ze ook werkte, wat ze ook deed, nooit was het goed. Je begrijpt dat die arme Hanneke daar veel verdriet van had. Op een middag zat Hanneke stilletjes bij de put te huilen. Ze werkte aan het spinnewiel. Door haar tranen zag ze niet goed wat ze deed en …O jee!...Een van de spoelen van het spinnewiel glipte uit haar handen en viel zo de put in. Nu was Hanneke helemaal ontroostbaar. Wat zou haar moeder kwaad zijn! Ze boog zich over de rand van de put…nog iets verder…plotseling verloor ze haar evenwicht en viel. Toen ze haar ogen opendeed, lag ze midden in een groot weiland. Het was er prachtig. Aan de rand van het weiland stond een huisje. Het was de bakkerij. Voorzichtig deed Hanneke de krakende deur open en gluurde naar binnen. Ze hoorde honderd fijne stemmetjes: 'Pak ons toch, o pak ons toch, straks verbranden wij hier nog!' Het waren de broden, die in de oven lagen te bakken. Ze waren net gaar en hadden glimmende bruine korsten. 'Ach wat zielig', zei Hanneke. Eén voor één haalde ze de broden uit de oven. 'Dank je wel!', riepen de broden. 'Graag gedaan', lachte Hanneke en ze vervolgde haar weg. Na een poosje kwam ze bij een boom, zó vol met appels, dat de takken de grond bijna raakten. De boom zei: 'Meisje, pluk mijn appels maar, want mijn takken zijn zo zwaar!' 'Ja hoor', zei Hanneke. En ze schudde de boom zo hard, dat de glanzende rijpe appels bij tientallen in het gras ploften. 'Dank je wel!', riep de boom. 'Graag gedaan!', zei Hanneke, en ze vervolgde haar weg. Ze kwam langs een huisje. In de deuropening stond een oude vrouw, die haar vriendelijk toelachte. 'Dag kind', zei ze vriendelijk. 'Wees maar niet bang, hoor. Ik ben Vrouw Holle. Wil je niet een poosje bij me blijven, om me wat in huis te helpen? Je hoeft echt niet veel te doen. Alleen één ding is erg belangrijk: je moet iedere dag mijn bed zó goed opschudden, dat de veren in het rondvliegen. Dan sneeuwt het ergens op aarde, zie je.’ Hanneke besloot een poosje bij de vrouw te blijven en elke dag schudde ze het bed van Vrouw Holle met zo'n toewijding op, dat het op aarde veel vaker sneeuwde dan anders.

 

Maar na een tijdje kreeg ze heimwee. Vrouw Holle zei: 'Je wilt naar huis hè? Ik begrijp het wel. Kom, dan breng ik je weg.’ Vlak voordat Hanneke vertrok, viel er opeens een regen van goud over haar heen. 'Voor jou', zei vrouw Holle. 'Omdat je zo lief bent en zo goed je best hebt gedaan. Hannekes moeder was erg blij dat haar dochter weer terug was, maar Hennie was jaloers op haar gouden zusje. ‘Ik denk dat ik ook maar eens in de put spring.’ De volgende morgen stond ze voor het eerst in haar leven vroeg op. Ze sloop naar de tuin, sprong in de waterput en kwam terecht in het weiland, waar Hanneke over verteld had. Ze stond op en volgde dezelfde weg als haar zusje. Toen ze bij de bakkerij aankwam, riepen de broden: 'Pak ons toch, o pak ons toch. Straks verbranden wij hier nog!' 'Ik peins er niet over', zei Hennie. 'Ik ga me daar een beetje mijn handen branden, zeg.' En ze liep vlug verder. Toen kwam ze bij de appelboom en die riep smekend: 'Meisje, pluk mijn appels maar, want mijn takken zijn zo zwaar!' 'Ik lust jouw zure appels niet', zei Hennie. En ze liep door zonder om te kijken. Toen ze bij het huisje van Vrouw Holle aangekomen was, bonsde ze hard op de deur. Toen Vrouw Holle opendeed, stapte ze meteen naar binnen. 'Ik kom hier werken', zei ze brutaal. Vrouw Holle schudde haar hoofd, maar besloot haar toch een kans te geven. De eerste dag werkte ze, zoals ze nog nooit gewerkt had. De tweede dag deed ze alles met de Franse slag en toen de derde dag aanbrak, bleef ze in bed liggen, net als thuis. Vanaf dat moment deed ze helemaal niets meer. Ze schudde zelfs het bed van Vrouw Holle niet meer op, zodat het nergens op aarde nog sneeuwde. Tenslotte kreeg Vrouw Holle zó genoeg van haar luie hulpje, dat ze haar naar huis stuurde. ‘En mijn beloning dan?’ ‘Die komt eraan', antwoordde Vrouw Holle. En onmiddellijk viel er een pot met pek over het meisje heen. 'Dat is voor jou, omdat je zo'n lui en vervelend kind bent', zei Vrouw Holle. En de deur viel met een klap dicht.


Woedend en verdrietig keek Hennie rond. Daar stond ze, ze was weer in haar moeders tuin, van top tot teen met teer overdekt! Hanneke durfde ze niet eens aan te kijken, zó schaamde ze zich. En al ging ze vanaf dat moment drie keer per dag in bad, de pek ging er haar hele leven niet meer af!

"Raponsje"

Raponsje, Raponsje,
Laat vallen je haar
Jouw lokken, een ladder
Zo kom ik daar

"Tafeltje dek je, ezeltje strekje"

Er was eens een kleermaker, die drie zoons had. Op een dag sprak de kleermaker: ‘Jongens, het wordt tijd dat jullie een vak gaan leren. Ik verdien niet genoeg om ons allemaal te kunnen onderhouden.' 'U hebt gelijk, vader', zei de oudste zoon. ‘Ik denk dat ik meubelmaker word.' 'En ik molenaar', zei de tweede zoon. De jongste wilde timmerman worden. De volgende dag gingen de drie jongens de wijde wereld in. De oudste kwam terecht bij de beste meubelmaker van het land en werkte drie jaar lang heel hard. Toen zei de meester tegen zijn leerling: ‘Jongen, meer kan ik je niet leren. Je bent een goede leerling geweest. Daarom wil ik je iets geven.' En hij wees op een houten tafeltje, dat in een hoek van het atelier stond. ‘Als je roept: Tafeltje-dek-je! dan verschijnt het heerlijkste eten en drinken. 'Dank u wel!', riep de jongen blij. Hij nam het tafeltje op zijn rug en na een hartelijk afscheid ging hij op weg naar huis.

Toen de avond viel, ging de jongen een herberg binnen en vroeg of er nog een plaatsje voor hem was. 'Plaats wel', antwoordde de waard. 'Maar het eten is op.’ De jongen zette zijn tafeltje midden in de gelagkamer neer en riep: 'Tafeltje-dekje!' Meteen verschenen dampende schotels met gebraden kip, goudgeel gebakken aardappeltjes, geurige appelmoes en glanzende diepblauwe druiven. De waard wist niet wat hij zag. Stilletjes sloop hij ’s nachts naar de kamer van de jongen en wisselde het tafeltje om. De jongen sliep zó diep, dat hij er niets van merkte. De volgende dag betaalde hij de waard, nam het tafeltje op z'n rug en ging naar huis. 'Dag vader! Ik ben meubelmaker geworden. En ik heb iets voor u meegebracht. Een wondertafeltje!' Opgewonden vertelde hij zijn vader van de toverkracht, die het tafeltje bezat. ‘Tafeltje-dek-je!', zei de zoon. Maar... er gebeurde helemaal niets. De jongen begreep dat iemand in de herberg zijn tafeltje voor een ander verwisseld moest hebben.

Intussen zei de beste molenaar van het land tegen de tweede zoon: 'Je leertijd is voorbij. Omdat je zo goed je best hebt gedaan, krijg je een ezel van me cadeau. Als je roept: Ezeltje-strek-je! rollen er honderd goudstukken onder z'n staart vandaan.' De jongen bedankte zijn baas hartelijk en ging met zijn ezel op weg naar huis. Toevallig kwam hij 's avonds in dezelfde herberg terecht waar zijn broer zijn wondertafeltje was kwijtgeraakt. 'Kan ik hier vannacht logeren, waard? Geld is geen probleem!’ En hij riep: ‘Ezeltje-strek-je!' en ogenblikkelijk tilde de ezel zijn staart op. De goudstukken rolden over de vloer. 'Goeie genade', mompelde de waard en s' nachts, toen iedereen sliep, wisselde hij de ezel om.







Thuisgekomen vertelde de tweede zoon het hele verhaal. Maar de kleermaker keek zijn zoon verwijtend aan. 'Wondertafels, wonderezels...?' 'Maar kijk dan vader! Ik zeg Ezeltje-strek-je en er komen wel honderd goudstukken onder zijn staart uit! Ezeltje-strek-je.’ Er gebeurde niets. 'Dit is mijn wonderezel niet, vader!', riep de jongen verschrikt uit. De volgende dag stuurde de vader zijn derde zoon een brief over de tafel en de ezel. De zoon was bij de beste timmerman van het land in de leer. 'Ik begrijp er niks van', zei hij. 'Het is niets voor mijn broers om vader zo voor de gek te houden.' De beste timmerman van het land zei: 'Ik denk dat je broers bestolen zijn. Je moet maar gauw naar huis gaan. Jij hebt hier alles geleerd wat je weten moet en ik ben erg tevreden over je. Hier is je beloning.' Hij gaf de jongen een zak met een knuppel erin. ‘Als iemand je kwaad wil doen, roep je : Knuppel-uit-de-zak! Dan springt die knuppel tevoorschijn en rost je belager zó af, dat hij minstens een week in bed moet blijven.’ De jongen bedankte zijn baas en ging op weg naar huis.



´s Avonds stopte hij bij de herberg, waar zijn twee broers zo bedrogen waren. 'Het is wel laat, maar hebt u misschien nog iets te eten?' 'Eten? Dat kan hier altijd meneer.’ Hoorde de jongen daar: Tafeltje-dek-je? In een oogwenk was de waard terug met dampende schotels met het heerlijkste eten. ‘Dat is knap,’ zei de jongen, ‘maar ik heb de grootste schat die een mens zich maar denken kan.' Diep in de nacht sloop de waard naar de kamer van de jongen. Voorzichtig trok hij de zak naar zich toe. 'Knuppel-uit-de-zak!', riep de jongen, die natuurlijk klaarwakker was. En daar sprong de knuppel tevoorschijn. 'Als je de wonderezel en het wondertafeltje niet onmiddellijk teruggeeft, zet ik mijn knuppel pas écht aan het werk!', riep de jongen. En zo kwam de jongste zoon thuis met het echte wondertafeltje en de echte wonderezel. De kleermaker borg naald en draad op, en leefde gelukkig verder met zijn zoons, het wondertafeltje en de wonderezel. De knuppel in de zak werd goed op zolder verstopt. Ze hoefden hem nooit meer te gebruiken.

en de "Sprookjesboom"

zodra de avond valt...schimmen komen tot leven in het volgende deel van de Winter Efteling.

De foto's zijn zo uit de camera, wanneer er iets weg gepoetst moet worden, sorry, ik hoop mijn achterstand een beetje in te halen..

Er is bij Blogger iets ingeslopen waardoor de foto's er slechter uitzien dan dat ze zijn, ze hebben de resolutie van de foto's verlaagd, wat dus inhoud dat ze minder scherp zijn wanneer je de blog aan het lezen bent.

Nu kun je een diavoorstelling kijken, dit doe je door op een foto te klikken, nu komt er een balkje met al de foto's die in deze blog staan, de foto's zijn in een hogere resolutie en dus van betere kwaliteit, en dat willen we graag zien, toch...