Alphon DAUDET wordt
verliefd op een van de molens van Fontvieille waarvan hij toegeeft: "...Ik
voel me zo op mijn gemak in mijn molen...Ik reserveer de kamer beneden voor
mezelf, een kleine witgekalkte kamer, laag en gewelfd als een refter van een
klooster. Van daaruit schrijf ik je, mijn deur wijd open, in de goede zon.
"De molen roerde zich in
mijn arme, bezorgde en reizende hoofd... Ik wilde hem zelfs even kopen; en bij
de notaris van Fontvieille kon men een verkoopakte vinden die in conceptvorm
bleef... Mijn molen heeft er nooit toebehoord Wat mij er niet van weerhield
daar lange dagen vol dromen en herinneringen door te brengen...".
Wat "zijn" molen
betreft, eerst bekend als de Saint-Pierre-molen of de Ribet-molen, deze werd in
1814 gebouwd op het plateau dat het hele landschap domineerde. Het was de
laatste die zijn vleugels definitief immobiliseerde in 1915 vanwege de Grote
Oorlog. De vordering van al het hout, opgelegd door dit conflict, verhindert
inderdaad de vervanging van versleten onderdelen van de machines.
Het dak werd gedeeltelijk verwoest, maar de uitrusting bleef intact toen Hyacinthe BELLON in 1923 besloot het te redden van zijn trieste lot. Zeker, het was toen de best bewaarde van de vier windmolens van Fontvieille, maar bovenal was het de enige die aan zijn voeten, in de holte van de rotsachtige vallei, een prachtige gewelfde kamer had.
Het lijdt geen twijfel dat deze kamer inderdaad degene is die Alphonse
DAUDET beschrijft in “Het geheim van Maître Cornille”. Dit verhaal uit Lettres
de mon Moulin vertelt over "... de molen van Maître
Cornille, dezelfde waar we momenteel waken, [dat] de kamer beneden dezelfde
sfeer van ellende en verlatenheid had: een slecht bed, een een paar vodden, een
stuk brood op een traptrede, en dan in een hoek drie of vier barstzakken
waaruit puin en witte aarde stroomden, geheim van meester Cornille!..."
Sindsdien geniet deze oude
molen, geklasseerd als historisch monument, het eeuwige leven dat de literatuur
haar heeft gegeven dankzij het talent van Alphonse DAUDET.
‘Mijn molen is nooit van mij
geweest: wat mij er niet van weerhield om daar lange dagen vol dromen en
herinneringen door te brengen, tot het uur waarop de winterzon onderging tussen
de kleine, vlakke heuvels waarmee hij de holtes vulde. stomende goudstroom."
