Woensdag 14-09-2011
De blauwe route hebben we gereden.
Het is een route die je over verschillende passen kunt gaan rijden, maar daarover
strakjes meer. We gaan +/- 350 kilometer rijden.
We vertrekken vroeg uit ons geweldige Hotel National, in Davos, waar ze ons
heerlijk hebben verwend.
We rijden eerst een deel van de Ofenpass de eerste Alpen toppen komen ons te
gemoed op maar liefst 2383 meter.
We rijden door Tschierv heen het ligt nog net in Zwitserland en telt maar 172 inwoners,
daar ben je dus zo door heen gereden
We rijden door het plaatsje Lightenberg waar we dit mooie Kasteel Montechiaro
boven in de bergen zien staan, het is een klein dorpje in Zuid-Tirol. Het dorp is
gelegen in het Stelvio Nationaal park, zijn we dan al bijna bij de pas waar ik zo
naar uit heb gekeken...
Kerk bij Agums, Agums ligt in het dal van de Adige, aan een secundaire weg die
door het zuidoosten van het dorp gaat. En vanuit een dal moeten we weer een
keer gaan stijgen...wanneer komt nu de Stelviopas.
We zijn bij Taufers de grens over gegaan naar Italië, en via de bruine borden richting
Passo Stelvio. Wanneer we langs Hotel Zentral rijden begint de klim van de Stelviopas.
We moeten 48 haarspeldbochten nemen, ik zeg "maak je borst maar nat en begin
aan de klim" Wat heb ik hier een zin in. We beginnen vanuit de Noordkant (Prato)
Het advies is om beheerst te rijden en de buitenbochten ruim en binnenbochten
krab te nemen. En omdat wij stijgend verkeer zijn hebben we logischerwijs
voorrang op dalend verkeer.
De Passo dello Selvio, ook wel genoemd, is een zware, beruchte en hoge bergpas in
Europa, 2758 meter hoog. Ruim 20 kilometer klimmen om bijna 2000 meter
hoogteverschil te overwinnen.
Zo'n 7,7% gemiddelde stijgingspercentage. Maar wat doet Pinokkio het goed en
wat heeft Sjaak een schik, dit is echt het mannenwerk. Het uitzicht is echt ongekend
mooi, de berg is ongekend lang, steil en wisselend, een klein riviertje waar we mee
beginnen, iets hoger rijden we door de bomen heen en bijna boven is het een open
geheel waar we ver in de verte kunnen kijken.
Had nooit gedacht dat we nog eend door de Italiaanse Alpen zouden rijden.
De Stelvio is één van de hoogste verharde bergpassen in de Alpen.
Jos is even gestopt en heeft van al de Z3/Z4 auto's een foto gemaakt. Von heeft
het er duidelijk naar haar zin...
Hier is nog een stuk te zien van het oude gedeelte, de pas ligt in het hart van het
Nationaal Park Stelvio, één van de oudste( 1936) en grootste nationale parken
van Europa.
We zijn boven, 2760 meter, wat een uitzicht, zo mooi om hier te staan, en wat is
het hier gezellig, winkeltjes waar je natuurlijk iets kan kopen met en over de
Stelviopas, veel eet gelegenheden, wanneer je dit met de fiets doet, dan kun je
wel honger hebben, wat heb ik bewondering voor deze mensen, want het was
soms echt heel stijl
We hebben even iets gegeten en gedronken en gaan weer heel langzaam aan
de afdaling denken.
De zuidkant vanaf Bormio is iets gemakkelijker, heeft wel diverse gevaarlijke en
smalle tunnels en 39 haarspeldbochten, waarvan er ruim 20 dicht op
elkaar volgen.
Op deze pas maken we halverwege even een stop omdat we een deel van de oude
pas nog zien en lopen daar even overheen, en plots ziet Sjaak iets weg duiken,
we lopen er heen maar we zagen het net niet wat het was. We lopen naar boven naar
de auto en daar stonden een paar Z3 tjes ook te kijken en die hadden iets gezien
tussen de stenen, zo nieuwsgierig als ik ben, ga even op de weg zitten, er komt toch
geen auto aan op dit oude stuk en wat komt er heel langzaam naar voren, dit kleine
schatje. Ik ga op de zij liggen om beter een foto te maken, boven aan de weg hadden
ze het natuurlijk niet meer, wie doet er zo gek. Maar wat vonden ze de foto's allemaal
leuk toen ze deze op het schermpje zagen. Het was wel een heel lief beestje...
Dank je wel Hermelijntje dat je ook even nieuwsgierig was naar mij...
De tunnels die we doorrijden zijn wel iets vergroot ten opzichte van de aanleg in 1816,
maar even goed nog erg smal en soms een bocht in een tunnel, een grote
camper of vrachtwagen kan hier zeker niet door.
En we zijn weer beneden in het dal van Bormio, Bormio is een belangrijk verkeerspunt,
hier komen belangrijke bergpassen bij elkaar. De Selviopas vormt de verbinding met
de Duitstalige Südtirol, de Gaviapas verbindt het Valtellina met de zuidelijker gelegen
Val Camonica en de Foscagnopas liedt naar het belastingvrije Livigno. En wij gaan
naar de Gaviapas. In Bormio staan de borden al aangegeven naar de Gaviapas, of
te wel Passo di Gavia
We rijden eerst nog even door Valfurva heen, er is weinig water gevallen, er stroomt
een klein beekje...
en bij het beekje staat ook dit leuke kapelletje. Het dorpje ligt aan de ingang van het
kleine hooggebergtedal Val del Forni.
We rijden verder om bij Bormio uit te komen door Valfurve, de afdaling is +/- 138 km
om bij de Gaviapas aan te komen. De Gaviapas is een route, zo staat in het routeboek, waarbij je de afmeting van je auto goed moet weten. Het zijn echt smalle wegen waar
hier en daar op tegenliggers gewacht moet worden bij wegverbredingen. Het staat s
chuin en dik gedrukt. Er is ook een andere route uitgezet, maar Von heeft het zo naar
d'r zin gehad dus nemen we de Gaviapas.
In Bormio aangekomen volgen we de borden met "Passo Gavia" weg nummer 300.
Dat gaat goed, het eerste stuk omhoog is juist heel erg mooi.
via de Gaviapasweg naar de top ( 2621 m) Boven het zuidelijk deel verheffen
zich gletsejerbergen als de Punta San Matteo en de Pizzo Tresero
De Gaviapas is de minst bekende, moeilijkste, maar wel eeen zeer interessante
pasweg in Noord-Italië. De Gavia is 42 kilometerlang, het is een alternatief voor de
route die over/ via Tirano loopt. Vele Z3/Z4 rijders hebben deze route genomen.
Wanneer we afdalen snap ik waarom..;-)
.
Gedenksteen voor de gavallen van de WO II
In de Eerste Wereldoorlog, toen gedurende jaren achtereen het toenmalige
Oostenrijkse-Italiaanse grensgebied bij de Ortlergroep een toneel van felle strijd
was, legde de Italianen voor hun bevoorrading deze pasweg aan.
De zuidzijde kent lange dalingen van boven de 10% ( max 16%) met veel scherpe
en korte, weinig overzichtelijke bochten. Zal jullie vertellen dat dit niet leuk was,
heb bij Sjaak bijna op schoot gezeten en twee dagen last van mijn nek gehad
omdat ik verstijft in de auto zat. Gaten naar beneden kijkend waar geen steen of
vangrail aanwezig was, bij de bocht zag je echt niet of er iets aan kwam. Gelukkig reden
wij alleen, want wanneer er iemand omhoog kwam moesten wij achteruit rijden of in
een inham parkeren, we zijn drie auto's tegen gekomen maar gelukkig elke keer bij
een wegverbreding. Maar sommige van de club rijden in groepjes en die moesten een
keer achteruit....Deze foto is door John gemaakt en ben blij dat er foto's van zijn, hier
kan je echt op zien dat de weg echt heel smal is. De Gaviapasweg is dan ook verboden
voor auto's met caravan, auto's breder dan 1.8 m, en met een camper zal ik er helemaal
niet graag komen.
De tocht, wat ik er van gezien heb, gaat door een woest en ruig rotslandschap,
mijn vader zou zeggen, "het is hier een apenland"
Militaire gedenkteken van de Tweede Wereldoorlog
We gaan op weg naar ons hotel, Hotel Villa Louisa, we passeren nog een pas,
Passo di Tonale, hoogte 1883 meter, van al die pas namen kunnen we wel pizza
namen maken..;-) We rijden richting Dimaro naar Portese, we komen langs de
mooiste plekjes met vergezichten en veel water om ons heen.
Aangekomen bij ons hotel, hebben we er een lange, maar zeer indrukwekkende
dag en een geheugen kaartje vol aan fotomateriaal, en een stijve nek, achter de rug.
Gelukkig is Marianne er, en die heeft met heel veel liefde mijn nek gemasseerd elke
ochtend en avond zodat ik nog wel iets kon ondernemen. Nu lekker slapen en morgen
weer een mooie dag.
deel 1: zaterdag
deel 2: zondag
deel 3: maandag
deel 4: dinsdag
deel 5: woensdag
deel 6: donderdag
deel 7: vrijdag
deel 8:zaterdag
Prachtig daar he. Vorig jaar en wat keren daarvoor veel veel van deze passen gereden. De Stelvio konden we toen niet op omdat hij nog afgesloten was voor verkeer omdat er boven nog sneeuw en ijs lag. Zo heb ik even kunnen zien wat we gemist hebben daar. Wat een mazzel dat je dat hermelijntje tegen kwam, wat een poepie zeg. Ik heb weer met veel plezier gekeken en leuk bekend dingen te zien.
BeantwoordenVerwijderengroetjes Marjon
Ongelooflijk, wat een mooie en vooral ruige natuur. Een prachtig avontuur om dit te rijden. Ik kan me voorstellen dat je genoten hebt en ik kan me ook je angst op die smalle weg voorstellen.
BeantwoordenVerwijderenMooi verslag Yvonne.
Gr. Elly
So beautiful palce, full of texutures and nature, lovely! o loved the photo with the small animal, so cute :)
BeantwoordenVerwijderenHaha dat duimpje omhoog in de sportwagen en dan die big smile. Een royale serie waarin je het gevoel hebt een beetje mee te rijden. Haha, maar dat gelukkige gezicht van jouw in de auto is the top...
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige omgeving is het daar.
BeantwoordenVerwijderenLijkt mij wel eng om daar te rijden.
Zo leuk dat je ook nog het wezeltje vast kon leggen, echt super.
Groetjes Irma
Hoi Von,
BeantwoordenVerwijderenNederland heeft wat maar de bergen zijn ook prachtig om te zien. Wat een gaaf gebied.
Heb de Franse kant wel eens gereden maar dan op de fiets.
Dan zijn de bergen helemaal machtig. ;)
En je hebt gelijk hoor om plat te gaan liggen voor het Hermelijntje.
Grs Ben
Oh Von wat is het hier adembenemend mooi! Het is een genot om jouw enthousiasme en blijdschap van deze reis te proeven wanneer ik je woorden lees, maar de angst slaat ook bij mij om het hart bij het zien van die enge smalle weg, brrr... ik moet er niet aan denken, stoer van Sjaak hoor!
BeantwoordenVerwijderenLeuk, die foto van jou in Pinokkio, en hermelijntje, zó lief...
Dikke complimenten voor deze prachtige en zeer complete serie.
LG Loes
Heerlijk om met je mee te rijden en je verhaal erbij te lezen, het ziet er geweldig uit! Kan me je angst heel goed voorstellen! Hartelijke groeten, maak vooral meer van dergelijke enthousiasmerende blogs, Marion
BeantwoordenVerwijderenHoi Yvonne,
BeantwoordenVerwijderenWat een gave foto's van deze tocht. Geweldig zo tussen die bergen. Erg mooi om die weggetjes zo naar boven te zien lopen. Dan zie je ook pas goed op wat voor hoogte je daadwerkelijk zit. Grappig dat je toch ook nog dat hermelijntje hebt weten te spotten.
Groetjes en een fijn weekend,
Marco
Hoi Yvonne,
BeantwoordenVerwijderenWat een tocht. Daar heb je wel wat lef voor nodig. Foto 16 met al die haarspeldbochten laat dat goed zien, net als 31 waar de weg zo smal is. Maar daardoor hebben jullie ook veel moois te zien gekregen Zoals het uitzicht op de gletsjer. Het hermelijntje was een klein cadeautje, heel schattig.
Uit jouw verslag maak ik wel op dat je onzettend genoten hebt.
groeten, Gonnie
Hoi Yvon, na dit ben je vast nergens meer bang van!
BeantwoordenVerwijderenHet is een prachtige tocht maar ik kijk liever naar de foto`s dan dat ik daar zou moeten rijden.
De foto van jou in Pinokkio vind ik TOP, je straalt helemaal.
Wat leuk dat je het Hermelijntje zag en kon vastleggen, wat een schatje.
Je foto`s zijn prachtig,
groetjes Greet
Een mooi (foto)verslag van een schitterende tocht. Wát een mooie vergezichten, vooral de foto met al die slingers en bochten van de berg naar beneden. Grappig dat je nog een hermelijn tegenkomt die zich dan ook nog eens fraai laat fotograferen. En een mooie rode bolide!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Marianne
ALs ik dit zie baal ik weer als een stekker dat hij in Maart dicht was maar ja te veel sneeuw en dan kun je het dus wel vergeten. Gelukkig hebben we hem al eens gereden en ja ik voel het ook weer overal. Het is daar zo mooi en wow wat lief dat kleine Hermelijntje, een pracht serie waarin veel herinneringen boven komen.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuf van Bufff