Wespspin

12-08-2011

Vandaag naar natuurgebied Zanderij Cruysbergen gereden om daar heerlijk met onze regenpakken in het water te kliederen. Het is erg glad van het mos en alg. We kunnen goed merken dat hier weinig mensen lopen. Cruysbergen, ooit een voedselarm grondgebied, gebruikt als zanderij voor Amsterdam en vervolgens ingericht voor akkerlanden, maar de tijd is terug gedraaid, het voedselrijke grond is verwijderd en zorgde ervoor dat de voedselarme zandgrond weer boven kwam te liggen, met als resultaat dat Cruysbergen vandaag de dag een zeer bijzondere flora en fauna heeft en onderdeel is geworden van de Groene Ruggegraat in het Gooi. En dat hebben we meegemaakt. Op een paar honderd meter hebben we ons de hele ochtend bezig gehouden met de macro lens. We raakte niet uit gekeken in dit mooie gebied.  Loes heeft hier al eerder zich uitgeleefd met de macro lens, maar omdat we vanmiddag naar het ballon festival in Barneveld gaan, pakken we de ochtend er ook maar bij.

In deze blog komt de Wespspin aan de beurt. De naam wespspin ( Argiope Bruennichi) heeft alles te maken met het uiterlijk: de spin kan niet steken en de beet in ongevaarlijk voor mensen. De naam is vooral te danken aan het relatief zeer grote vrouwtje. Ze heeft een zwart achterlijf met heldere gele, witte en diepzwarte grillige banden, vooral vlak voor het afzetten van de eitjes is het achterlijf sterk opgezwollen. De buikzijde van het achterlijf heeft twee gele strepen in de lengterichting.

Details van de spintepels waaruit de spindraden komen om webdraad en cocons te maken en waarmee de spin haar prooi verpakt.

Ondersteboven zittend in het web valt de spin daardoor goed op, maar wordt door veel vijanden juist met rust gelaten vanwege het wesp-achtige uiterlijk. De wespspin is één van de grootste Europese spinnen, en is vanwege de lengte en kleuren moeilijk over het hoofd te zien.

Het mannetje van deze soort kan hooguit 2 keer paren omdat hij bij het paren één van zijn twee genitaliën in het vrouwtje laat zitten. Dat verkleint de kans dat andere mannetjes zich succesvol kunnen voortplanten met het vrouwtje.

Het mannetje wordt echter na de paring vrijwel altijd ingesponnen en later opgegeten door het vrouwtje zodat een tweede paring eerder uitzonderlijk is. Hij dient het vrouwtje tot voeding, wat de ontwikkeling van zijn nageslacht ten goede komt. Als het mannetje geluk heeft is het vrouwtje pas verveld, dan zijn haar kaken nog zacht en maakt hij de grootste kans om te paren zonder opgegeten te worden voor zijn sperma is afgegeven.

De wespspin hangt altijd ondersteboven in het wielweb, dat te herkennen is aan de twee extra zigzag matjes die straalsgewijs vanuit het centrum zijn aangebracht, deze worden het stabilement genoemd. De exacte functie hiervan is niet precies bekend; zo zouden de witte banden insecten aantrekken door UV licht te weerkaatsen, ook is geopperd dat door het stabilement het web zichtbaarder is voor grotere landdieren, die er minder snel doorheen lopen en het web vernielen. Het stevige web kost de spin meer moeite om te bouwen dan soorten zonder stabilement. Als een te zware prooi in het web terecht komt, bijt de spin snel de draden door zodat de prooi niet het hele web vernielt. Het web wordt vanwege de voorkeur voor sprinkhanen dicht boven de grond tussen grashalmen en stengels gespannen.

Deze leeft niet meer, het is toch wel zielig om na een paring zo aan je einde te komen.

Dan maar met een lekker dekente om je heen...