Efteling - Het sprookjes boek slaan we weer open

Er was eens.....sla het sprookjes boek weer open, in de Efteling zijn vele sprookjes die zo beginnen. In het eerste deel komen al vele sprookjes voorbij. Klein duimpje, Repelsteeltje, Sprookjesboom, Vrouw Holle, De wolf en de zeven geitjes, Hans en Grietje, Raponsje.....en nog een paar van Grimm geschreven sprookjes.

Het gaat een traditie worden dat Loes en ik naar de Winter Efteling gaan. We hebben de lat weer iets hoger voor ons zelf gemaakt. Vorig jaar hebben we de reflectie in de ramen eigenlijk vermeden, maar er zijn toch verschillende sprookjes die zich achter glas bevinden. Die horen er natuurlijk wel bij. We hadden alleen glassex doekjes mee moeten nemen om de vingertjes die op de kleine raampjes bevinden weg te poetsen.

Foto gemaakt door Loes

Met de kerstmuts op ons hoofdje gaan we gezellig weer een dagje Efteling doen.
Dit jaar geen file op de weg en we staan met de auto bijna bij de ingang. Het is ook de dag voor kerst, hopelijk is het niet zo druk als vorig jaar, toen waren we een paar dagen later. We kunnen overal makkelijk doorlopen en we hebben dit jaar ook eens een atractie gedaan. Droomvlucht en het spookhuis zijn we ingeweest. Daar hadden we nu alle tijd voor.













We slaan het dikke sprookjes boek open, we hebben tenslotte kerstvakantie en geniet van onze vrije tijd.

Doornroosje is het eerste verhaal wat we gaan lezen, trek het dekbed maar heerlijk tegen je aan en geniet mee:

DOORNROOSJE

Er waren eens een koning en een koningin.Zij waren erg gelukkig met elkaar.Ze woonden in een prachtig kasteel en hadden alles wat hun hartje begeerde. Op één ding na. Ze wilden dolgraag een kindje. Een kikker vertelede de koningin dat ze voor het jaar verstreken was een kindje zou gaan krijgen.

Nog voor het jaar verstreken was, werd er een prinsesje geboren. De koning en zijn vrouw waren zo blij, dat ze een groot feest gaven. De feeën van hun koningkrijk mochten komen. Op één na, de boze fee. "Hoe heet ze eigenlijk?" vroeg iemand. "Mijn man en ik houden erg van rozen", sprak de koningin. "En daarom noemen we onze dochter....Doornroosje". Alle feeën spraken een goede wens uit voor Doornroosje. Ze wensten haar schoonheid, eerlijkheid, kracht en nog een heleboel andere fijne dingen toe. Plotseling vlogen de grote eikenhouten deuren van de feestzaal open. Iedereen schrok. Daar stond de fee die niet was uitgenodigd."Ik heb ook een wens voor Doornroosje!", "OP de dag dat de prinses vijftien jaar oud wordt, zal ze zich prikken aan een spinnewiel en sterven!"

De jongste fee stond op. "ik ben nog niet aan de beurt geweest met mijn wens", zei ze zacht. "En hoewel ik de vloek niet helemaal ongedaan kan maken, wens ik dat de prinses niet dood zal gaan. Wel zal ze honderd jaren slapen. De koning nam zo zijn eigen maatregelen: "Ik zal zorgen dat er in het hele land geen spinnewile meer te vinden is. Mijn dochter zal zich dan ook niet kunnen prikken."Hij gaf opdrachten om alle spinnewielen in het land te verbranden en dat gebeurde.

In de jaren die volgden, groeide Doornroosje op tot een lief, vrolijk meisje. De wensen van de goede feeën leken allemaal uit te komen. Toen ze haar vijftiende verjaardag vierde, werd er weer een groot feest gehouden. In en om het kasteel was het een drukte van belang. Alleen Doornroosje had niets te doen. Terwijl de lakeien en hofdames af en aan liepen, doolde ze wat door de gangen van het kasteel. 

Ze kwam in een kamer waar een oud vrouwtje zat te werken aan een spinnewiel. Verbaasd keek Doornroosje ernaar. Zoiets had ze nog nooit gezien. De vrouw liet het wiel draaien en spon van schapenwol een mooie draad. Vriendelijk vroeg ze aan Doornroosje: ‘Wil je het ook eens proberen?’ ‘Graag,’ zei Doornroosje en ze pakte de spinspoel vast… ‘Au!’ Ze prikte zich aan de naald.

Meteen zakte Doornroosje in een diepe, diepe slaap. Alles wat leefde, viel gelijktijdig met Doornroosje in slaap terwijl buiten, als bij toverslag, de rozenstruiken in de tuin begonnen te groeien. Er vormde zich een dikke haag rondom het kasteel. En zo gingen de jaren voorbij.

Precies op de dag dat Doornroosje 100 jaar sliep kwam er een mooie prins bij het overwoekerde kasteel. Als door een wonder weken de rozenstruiken uiteen. Er vormde zich een pad naar de poort van het kasteel. Verbaasd liep hij langs de knikkebollende schildwacht en de onbeweeglijke lakeien en hofdames in de gangen van het paleis. Ten slotte kwam hij bij de kamer waar Doornroosje lag te slapen. De prins had nog nooit zo’n mooi meisje gezien.

 Hij móést haar gewoon kussen. Op dat moment deed Doornroosje haar ogen open. Ze keek verbaasd om zich heen. Iedereen in het kasteel ontwaakte. Ze wisten niet dat ze zolang geslapen hadden en de koning riep: ‘Laat het feest voor Doornroosjes vijftiende verjaardag beginnen.’ Het werd een onvergetelijke dag. Doornroosje danste de hele avond met haar prins. Een paar jaar later trouwden ze met elkaar en ze leefden nog lang en gelukkig. En de gemene fee? Die was inmiddels allang gestorven.

We doen één verhaal per avond, slaap lekker, morgen gaan we verder met Roodkapje.

ROODKAPJE

Er was eens een meisje dat met haar moeder aan de rand van een bos woonde. Het meisje droeg altijd een rood doekje om haar hoofd. Daarom noemden ze haar ‘Roodkapje’. Het meisje had een grootmoeder die aan de andere kant van het bos woonde. Op een dag werd grootmoeder ziek. ‘Wil jij deze mand met lekker eten naar oma brengen?’ vroeg de moeder van Roodkapje. ‘Dan wordt ze vast snel beter.’ ‘Natuurlijk’, zei Roodkapje en ze ging op weg. ‘Ga niet van het pad af, Roodkapje, dan kun je niet verdwalen en kom je vanzelf bij oma.’ Roodkapje deed wat haar moeder had gezegd. Huppelend en zingend volgde ze het pad.

Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen

In het bos, in het bos

Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen

In het bos

Onderweg kwam Roodkapje de jager tegen. ‘Waar ga je naar toe, Roodkapje?’, vroeg hij. ‘Ik ga naar grootmoeder. Ze is ziek.’ ‘Dat is aardig’, zei de jager. ‘Blijf wel op het pad, meisje, anders verdwaal je nog. En pas op voor de wolf.’ Maar Roodkapje was helemaal niet bang voor de wolf en ze huppelde vrolijk verder.

Ik ben niet bang voor de boze wolf

’k Ben niet bang, ’k ben niet bang

Ik ben niet bang voor de boze wolf

’k Ben niet bang

Plotseling sprong er vanuit het niets een groot, harig dier voor haar voeten. De wolf! Hij was toch wel een beetje eng! ‘Waar ga je naartoe, meisje?’ vroeg hij met zijn liefste stem. ‘Ik ga naar grootmoeder’, zei Roodkapje geschrokken. ‘Ze is ziek.’

‘Wat aardig!’ zei de wolf. ‘En waar woont jouw oma dan wel?’ Roodkapje zei dat ze alleen maar het pad hoefde te volgen en er dan vanzelf zou komen.

De wolf kreeg een gemeen plan. ‘Weet je dat er verderop hele mooie bloemen staan? Daar zou je oma vast blij mee zijn.’ ‘Ik mag niet van het pad’, zei Roodkapje. ‘Dat is heel goed van je,’ zei de wolf, ‘maar denk er eens aan hoe blij je oma zou zijn.’ ‘Dat is waar’, zei Roodkapje. Ze dacht dat een paar bloempjes plukken geen kwaad konden. Stiekem ging ze het pad af op zoek naar de bloemen. 

Ondertussen rende de wolf snel naar grootmoeders huisje en trok aan de bel. ‘Wie is daar?’ vroeg grootmoeder. ‘Ik ben het, Roodkapje!’ jokte de wolf met een hoog stemmetje. ‘Ik kom wat lekkers brengen!’ ‘Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open!’ riep grootmoeder schor vanuit haar bed. De wolf stormde de kamer in. Met één sprong was hij bij oma en met één hap slokte hij haar op. Toen zette hij een slaapmuts op en deed, net als oma, een nachtjapon aan. Daarna ging hij in bed liggen.

Roodkapje was nog altijd diep in het bos. Ze had toch veel bloemen geplukt en had helemaal niet door dat het al bijna donker was. Snel zocht ze het pad terug en holde naar grootmoeders huisje. ‘Wie is daar?’ Wat een rare stem! Oma was vast heel ziek. ‘Ik ben het, Roodkapje.’ ‘Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open’, piepte de wolf. Roodkapje stapte binnen.

Ze vond dat haar oma er maar raar uitzag. ‘Kom toch verder, lief kind.’ Haar stem klonk echt héél ziek. ‘Maar oma, wat heeft u toch grote oren...’ ‘Dan kan ik je beter horen, mijn kind.’

‘Maar oma, wat heeft u toch grote ogen...’ ‘Dan kan ik je beter zien, mijn kind.’

‘Maar oma, wat heeft u toch grote handen...’ ‘Dan kan ik je beter pakken, mijn kind.’‘Maar oma, wat heeft u toch verschrikkelijk grote tanden...’ ‘Dan kan ik je beter… opeten!’De wolf sprong op en voordat Roodkapje het besefte had hij haar in één hap opgegeten. De wolf gaapte eens diep na zijn lekkere maal. Hij was er moe van geworden. Hij ging weer in bed liggen en viel in een diep slaap waarbij hij heel hard snurkte. De jager, die in de buurt was, hoorde het gesnurk.

Hij dacht aan wat Roodkapje gezegd had. Hij keek door het raam naar binnen en zag meteen dat het geen zieke oma was die daar in het bed lag. Het was de wolf met een hele dikke, ronde buik.De jager aarzelde geen moment en sloop het huisje binnen. Hij pakte zijn zakmes en sneed voorzichtig de buik van de slapende wolf open. Daar kwam Roodkapje tevoorschijn. En daar was ook de grootmoeder. ‘Oef! Wat was het daar donker en benauwd!’ zeiden ze.Wat waren oma en Roodkapje blij dat ze bevrijd waren. ‘Ik ga écht nooit meer van het pad af’, zei Roodkapje. 

 De jager fluisterde: ‘We zullen die gemene wolf eens een lesje leren. Roodkapje, haal buiten wat grote stenen.’ Het meisje vond een paar zware stenen en droeg die naar de jager. Snel stopte hij ze in de buik van de wolf. Grootmoeder naaide de buik weer netjes dicht. Daarna verstopten ze zich en wachtten af. Toen de wolf wakker werd, voelde hij zich niet zo lekker. Hij strompelde het huisje uit, het bos in. Hij mompelde: ‘O, wat voel ik me beroerd. Ik heb iets doms gedaan. Nooit meer eet ik mensen op, daar kun je van op aan.’En inderdaad, van de wolf hebben ze nooit meer iets gezien of gehoord.

Kunnen jullie er nog wel van slapen, gelukkig lopen alle verhalen goed af.

SNEEUWWITJE 

In het koninklijke paleis zat een koningin te borduren. Het was winter en de sneeuw viel langs de ramen. 'Ik wilde dat ik een kindje had,' verzuchtte ze, 'een meisje met zwart haar en een velletje zo blank als de sneeuw.’ Niet lang daarna ging haar wens in vervulling. Ze kreeg een dochtertje. De gelukkige koningin noemde haar Sneeuwwitje. Lang mocht het geluk niet duren. Een paar jaar na de geboorte van Sneeuwwitje stierf de koningin en de koning besloot opnieuw te trouwen.

De nieuwe koningin vulde haar dagen met ijdelheid. Elke morgen ging ze voor een toverspiegel staan, en stelde de vraag: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het schoonste van heel het land?’ De spiegel sprak dan: ‘Majesteit, gelooft u mij. De schoonste van het land zijt gij.' Toen kwam de dag dat de spiegel een ander antwoord gaf: 'Majesteit, u bent een schone bloem gelijk. Toch is Sneeuwwitje nu de schoonste van het rijk.

De koningin werd bleek van woede. Als Sneeuwwitje mooier was dan zij, moest het wicht verdwijnen. Die middag ontbood ze een jager. ‘Jager, breng Sneeuwwitje zo diep het bos in dat ze haar weg nooit zal kunnen terugvinden.’ De jager keek de koningin verbijsterd aan. Wat een afschuwelijk plan. Maar ja… ze was de koningin en de jager had maar te luisteren. Hij nam Sneeuwwitje mee tot diep in het bos. ‘Ik moet je hier achterlaten van de koningin’, zei de jager. ‘Vergeef me alsjeblieft.’ En weg was de jager. Sneeuwwitje begon van radeloosheid te lopen. Na een tijdje kwam ze bij een open plek. In het midden stond een klein huisje. Sneeuwwitje klopte aan. Toen er niemand opendeed, ging ze voorzichtig naar binnen. Ze zag een tafel met zeven goedgevulde bordjes. Sneeuwwitje voelde haar maag knorren en wat eten zou haar goed smaken. Na het eten ging ze een trapje op en zag zeven kleine ledikantjes. Op een daarvan viel ze in een diepe slaap.

Sneeuwwitje was in het huisje van de Zeven Dwergen. Elke dag gingen de dwergen werken in de mijn, en elke avond kwamen ze weer terug. Deze avond zagen ze de deur van hun huisje open staan. Voorzichtig gingen ze naar binnen. ‘Hé, iemand heeft van ons eten gesnoept’, zei de kleinste dwerg. 'Hé jongens! Moet je 's komen kijken! Er ligt een meisje in mijn bed te slapen', zei een andere dwerg. Wat was ze mooi! Stilletjes wachtten de dwergen tot het meisje wakker werd. Toen Sneeuwwitje haar ogen opendeed, schrok ze wel even. Maar al snel was ze gerust en vertelde ze de dwergen wat er was gebeurd. 'Wat gemeen van je stiefmoeder! Je mag zo lang blijven als je wilt!', zeiden de dwergen.

In het paleis was iedereen verdrietig. Behalve de gemene stiefmoeder, want elke dag zei de spiegel dat zij nu weer de mooiste was. Tot op een dag de spiegel sprak: ‘Sneeuwwitje is de mooiste, majesteit, die in het woud haar dagen slijt. Bij de zeven kleine dwergen, in de schaduw van de bergen. Zij is de schoonste, nog altijd.'

De koningin was woedend en bedacht een nog gemener plan. Ze nam een appel en doopte hem in een grote pot met gif. Toen verkleedde zij zich als koopvouw en ging op weg naar het huisje van de dwergen. Ze klopte aan. Sneeuwwitje had al heel lang geen mensen meer gezien, laat staan dat ze appel kreeg van een lieve koopvrouw. ‘Neem maar een hapje hoor, hij is erg lekker.’ Maar nauwelijks had Sneeuwwitje een hapje genomen, of ze zakte bewusteloos ineen... 'Ja, daar lig je nou, afschuwelijk wicht!' lachte de koningin. ‘Nu ben ik weer de mooiste van het land!’ En snel ging ze terug naar haar paleis.

Toen de dwergen thuiskwamen, vonden ze Sneeuwwitje bewegingloos op de vloer, met in haar hand nog de giftige appel waar ze een hapje van genomen had. Het lukte hen niet Sneeuwwitje weer tot leven te brengen. Daarom maakten ze een glazen kistje en zetten deze onder de bomen. Ze strooiden het kistje vol met mooie bloemen. Daarna legden ze Sneeuwwitje zachtjes op de bloemen neer.

 

 Dag en nacht waakten de dwergen bij Sneeuwwitje. Op de derde dag kwam er een prins langs gereden. Nieuwsgierig keek hij in het glazen kistje. 'Maar dat is het meisje waar ik altijd van gedroomd heb!', riep hij uit. ‘Mag ik haar meenemen?' De dwergen wilden het niet, maar de prins smeekte zo dat ze toestemden. Voorzichtig tilden ze de glazen kist op. Maar…. hij glipte uit hun kleine handjes. Het kistje kwam zo hard neer, dat het in duizend stukken brak. Door de schok schoot het stukje giftige appel, dat in Sneeuwwitjes keel was blijven steken, naar buiten en werd Sneeuwwitje wakker. 'Waar ben ik?' vroeg ze zachtjes. De prins knielde bij Sneeuwwitje neer. 'Wil je met mij trouwen, lief prinsesje? Ik heb zó lang op je gewacht.’ ‘Alleen als de dwergen heel vaak bij ons op bezoek mogen komen’, zei Sneeuwwitje. Natuurlijk mocht dat. En zo leefde iedereen nog lang en gelukkig. Behalve de gemene stiefmoeder… Zij vertrok van nijd uit het koninkrijk en werd nooit meer gezien.

Bijna is de eerste week om van de vakantie, morgen nog één verhaaltje, dan hebben we het boek bijna uit.

ASSEPOESTER

Assepoester woonde in een groot huis met haar vader, haar vreselijke stiefmoeder en haar twee akelige stiefzusters. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat moest Assepoester voor hen boenen en koken, nooit had ze eens vrij. Op een dag kwam er een uitnodiging voor een groot bal in het paleis. Assepoester wilde ook graag gaan, maar ze mocht niet mee. 

Toen de stiefzusters weg waren, zag Assepoester ineens een groot licht. Daar zag ze haar petemoei, de fee. De fee toverde voor haar een prachtige koets, zes witte paarden, een koetsier en zes knappe lakeien. Toen toverde de fee een schitterende baljurk en glazen muiltjes voor Assepoester en stuurde haar naar het bal. Maar ze zei erbij: ‘Onthoud goed dat de betovering wordt verbroken als de klok middernacht slaat.’ 

Toen ze bij het paleis aankwam, dacht iedereen dat ze een prinses was. De prins danste de hele avond met Assepoester. Maar toen de klok middernacht sloeg, moest Assepoester gaan. Ze holde de trappen van het paleis af. Daarbij verloor ze een glazen muiltje. Zou de prins zijn Assepoester ooit nog terugvinden?

Een paar dagen later verscheen er een boodschapper op het plein. Naast hem zat de prins op een prachtig wit paard. Hij droeg een kussentje met daarop een glazen schoentje.

De boodschapper riep met luide stem: ‘De prins is op zoek naar het meisje van zijn dromen! En dat is het meisje dat dit schoentje precies past!’ Alle meisjes probeerden het, maar hoe ze ook wrikten en wrongen, het sierlijke schoentje was zó klein dat het niemand paste. Toen klonk er een zachte stem: ‘Mag ik ook even passen?’

Iedereen keek op. Daar stond Assepoester, in haar oude kleren. Het glazen muiltje paste haar perfect. Meteen veranderde haar rok weer in de schitterende gouden jurk! Vol verbazing keek de stiefmoeder toe en de stiefzussen zagen groen van jaloezie. 

De prins tilde Assepoester op zijn paard. ‘Jij zult mijn bruid zijn,’ zei hij zacht. Van blijdschap moest Assepoester lachen en huilen tegelijk. Nu wist ze dat ze met de prins ging trouwen en in het paleis zou gaan wonen. Want als je goed probeert te leven zal het leven ook goed zijn voor jou.

 En samen met haar prins leefde ze nog lang en gelukkig.

Datum: 23-12-12