Incanto Images Fotografie

Incanto Images betekent betoverende foto's.
Ik hoop dat de betovering werkt en dat je kan genieten van de foto's.
Van macro- tot landschapfotografie en alles wat daar tussen in zit.





Roadtrip Normandië - verblijf Lisieux


Vandaag een rondje rond het plaatsje Lisieux, dat was de bedoeling volgens het 
route boek. Ik kom niet verder dan de invasiestranden. Wat is dat allemaal
 indrukwekkend om te zien. Maar daar in de blog meer over. 






Ik ga eerste even lopend naar de "Le Basilique Sante Thérèse" aan de Sainte Thérèse
 Avenue Jean XXIII, nog geen 10 minuten vanaf het hotel. Laat de auto nog 
even in de parkeergarage staan, ik weet niet of er parkeer plek is en even lopen
 met een groepje is wel zo gezellig. Het is 9.10, we zijn lekker vroeg en hopen 
maar dat het al open is. Daar hebben we geen van allen naar gekeken. 






Gelukkig we zien al een bus staan. En we zien ook dat er nog genoeg parkeer
 gelegenheid is. Wat een prachtige basilique is dit. 

De basilique is gebouwd ter ere van St. Teresa van het kind Jezus kort 
na haar heiligverklaring. Het is gebouwd in neo-Byzantijnse stijl, geïnspireerd
 door de basiliek van het Heilige Hart van Montmartre. In 1929 gebouwd op 
de heuvel en rand van de stad. Tegenwoordig is het de tweede belangrijkste 
pelgrimsoord in Frankrijk ( na die van Lourdes). Het is een van de grootste 
kerken die in de twintigste eeuw zijn gebouwd.  


  



De Roman-Byzantijns stijl, de architectuur van de basiliek is sterk geïnspireerd
 door die van de Basiliek van het Heilige Hart in Parijs. Door zijn afmetingen
 is het gebouw, gebouwd van gewapend beton en graniet, geschikt voor 3.000
 mensen en is het vergelijkbaar met de grootste kathedralen: 

Lengte: 104 m
Breedte: 45 m
Breedte van het schip: 30 m
Hoogte van de koepel: 97 m
Diameter van de koepel: 28 m
Hoogte van de koepel: 50 m

Het monolithische kruis dat de hele constructie overtreft, is 1.70 m en weegt
 bijna een ton.
Hoogte van de gevel: 37 m
Oppervlakte: 4.500 m2

Gezien de aard van de kleigrond over een dikte van 30 meter en de ligging op 
de helling van een heuvel, rusten de fundamenten van het gebouw op
 130 cilindrische pilaren van verschillende 
diameters ( van 1,4 m tot 5 m) 






Het plein wordt gedomineerd door een gepolijst granieten altaar in het midden
 van de veranda dat toegang geeft tot de monumentale veranda, een altaar 
gewijd aan openluchtceremonies. De hoofdgevel, geflankeerd door twee torentjes,
 wordt bekroond door een inscriptie "Wie opstaat, zal verlaagd worden en wie 
zichzelf vernedert, zal verhoogd worden", een galerij versierd met 7 standbeelden
 die de drie theologische deugde symboliseren,  geloof, hoop en naastenliefde in
 het midden, en de vier hoofddeugden, rechtvaardigheid en voorzichtigheid 
een de linkerkant, kracht en matigheid aan de rechterkant. 






Het grootste deel van het interieur van de basiliek is bedekt met mozaïeken. De 
sculpturen zijn van Robert Coin, cartoons tekeningen van mozaïeken en glas 
in lood van Pierre Gaudin.

In het zuidelijke deel staat een monumentale ciborie het reliekschrijn dat door paus 
Pius XI aan de basiliek is geschonken. Gelegen op een hoge basis, wordt het
 reliekschrijn gescheiden van het publiek door een rooster 
dat het isoleert. 





Intern zijn de bovenste delen van het gebouw grotendeels bedekt met mozaïeken
 van Pierre Gaudin ( 1908-1973)






Bij de gewelfde apsis en een cul-de-vier beeldt een groot mozaïek Christus af 
als goede herder van een kudde schapen, links omsloten door de maagd Maria met 
sterren bekroond en rechts van de heilige Theresia geknield. De twee heiligen 
scheiden de rokken van de mantel van Christus om de schapen daar te laten 
schuilen. De scène is tussen gebouwen die respectievelijk Bethlehem 
symboliseren en Jeruzalem, de twee belangrijkste steden verbonden met
 het Mysterie van Verlossing en waartussen het leven van Christus plaats 
vond, dat zegt "Kom naar mij, jullie allemaal die lijden"






Een triomfboog markeert de ingang van het koor. In het midden verschijnt de
 eeuwige Vader, met open armen als een teken van welkom. Zijn figuur is ingelijst, 
aan de linkerkant door de Maagd en het kind op de top van de boom van Isaï, en 
aan de rechterkant loopt Mozes aan het hoofd van zijn volk bij het verlaten van
 Egypte. Aan de verticale zijkanten zijn verschillende scènes uit het Oude Testament 
te zien waarin engelen goddelijke hulp komen brengen: 






Oorspronkelijk was het de bedoeling alle muren van de basiliek met mozaïeken
 te bedekken en op de pilaren van de figuren van Franse heiligen te 
verschijnen; het programma werd onderbroken door de oorlog en 
werd nooit voltooid. 






De koepel stelt St. Teresa voor gekroond door Christus en zijn heilige moeder, 
onder het symbool van de Drie-eenheid. Hieronder, wordt een krans van rozen 
die de heilige regent ondersteund door de acht engelen. Tussen het niveau 
van de hoge ramen en een circulatiegalerij, gesymboliseerd door heiligen 
die ze op een eminente manier personifiëren.






Op de achterkant van de westelijke gevel, boven de portalen, roepen drie
 grote mozaïekpanelen de universaliteit van de Teresiaanse boodschap op. 
Het centrale paneel, het grootste, vertegenwoordigt St. Teresa, wiens glorie 
schittert op de katholieke kerk gesymboliseerd door de basiliek van St. Peter in 
Rome; ze is omringd door vier pausen die haar op een speciale manier hebben
 geëerd: Paus Pius X, Benedictus XV, Pius XI en Pius XII.

Het paneel aan de linkerkant toont de gelovigen van de verschillende provincies
 van Frankrijk, met de kathedraal Notre-Dame in Parijs. Het rechterpaneel
 toont getrouwe bekeerlingen uit de meest verre landen.






De campanile van de basiliek gebouwd in de jaren 1960 en werd voltooid en
 ingehuldigd in 1975. Het is gescheiden van het hoofdgebouw en bevindt
 zich aan de zuidkant van het voorplein.

Er zijn 51 klokken in geplaatst, de klokkenring bestaat uit 6 bellen waarvan 
de grootste, de drone van ongeveer 9 ton, zijn motto draagt. "Ik ring de roep van
 de mensen tot de eenheid in de liefde". Deze gong heeft een 
uitstekende geluidskwaliteit. 





De weg van het kruis en de graven.






Buiten, achter de absis van de basiliek, bieden zijgangen toegang tot een
 monumentale manier van het kruis waarvan de stations zijn gerangschikt in
 groepen van drie behalve de eerste en vierde die zich vóór de centrale trap 
bevinden die naar een altaar met daarboven een grote beproeving, werk Morice, 
Masselot en Coin. De uitvoering op de helling vereiste de bouw van twee 
andere keerwanden om het land te behouden. 











In de omheining van de kruiweg omsluiten twee graven het beeld avn St. Theresia.
 Dit zijn de ouders van de heilige, Louis en Zélie Martin, die op 13 oktober 1958 
vanuit de begraafplaats Lisieux zijn opgegraven om naar deze plaats 
te worden overgebracht, ter gelegenheid van hub zaligverklaring.






Sinds september 2008 zijn hun overblijfselen overgebracht naar een reliekschrijn 
die is neergelegd in de crypte van de basiliek. Hub graven blijven niettemin een 
plaats van meditatie, vooral omdat ze op 18 oktober 2015 werden 
heilig verklaard. 






Tombe van Louis en Zélie Martin.
















Ik ben de laatste die terug loopt naar de auto, het is inmiddels half 11 geworden
 wanneer ik mijn dag voortzet. 

Wat heb ik een zin in deze dag. Ga langs de invasie stranden, ben wel benieuwd
 hoe dat er allemaal uitziet.

Richting Caen, via prachtige binnen door wegen, alleen ik kom een weg onderbreking 
tegen en neem de verkeerde afslag. Nooit meer terug te komen op een van de 
wegen die in mijn TomTom zijn in geprogrammeerd. Moet elke keer een
 snelweg op om de weg omleiding te omzeilen en dat wil ik niet. 






Via Ouistreham kom ik weer een beetje bij de route uit. Daar kom ik deze mooie
 bioscoop tegen, samen met Bert en Fenny stap ik hier even uit. 
Helaas is het dicht.






We gaan verder en neem een kijkje in de haven.






Ik weet dat ik richting Courseulles sur mer moet, maar zie Ferry om de borden
 zijn en daar is vaak water. Dat trekt mij altijd wel.






Auto parkeer ik vlak bij de Ferry, na een rondje gelopen te hebben vervolg ik mijn
 weg weer richting Courseulles Sur Mer. 











Wanneer ik weer mijn weg vervolg hoop ik dat Tommy het allemaal goed oppakt 
om weer op de route te recht te komen. Ik heb geen idee waar ik precies ben en 
waar ik heen moet. Om nu de wegenkaart er bij te pakken en dit allemaal uit 
te zoeken, ik laat mij verrassen, dan weet ik ook wat Tommy doet wanneer
 ik de weg kwijt ben. 






Langs de weg D514 staat dit malle huis. 
Hoe verzin je het. 






Het gaat lekker naar mijn gevoel, ik blijf een beetje langs het water rijden, wat ik 
zo nu en dan zie en dan kom ik weer een opstakel tegen, mijn Frans is niet zo goed
 en wat ik begrijp van het bord is dat de brug niet meer dicht gaat en dat ik een 
andere route moet volgen.






Nu ik toch even de auto aan de kant parkeer om even alles in op te nemen hoe ik
 dit weer ga plooien even de bootjes en de haven 
op de foto zetten. 




































Ik volg de pijlen, maar kom even later weer op de zelfde plek uit. Ik sta op de 
Quai des Allie's en moet naar Courseulles Sur Mer. En dan plotseling komen
 er allemaal auto's aan rijden en denk wat gaat hier gebeuren, gaat de brug
 plotseling draaien. Yee ik kan straks mijn weg vervolgen. 

Ik volg nog steeds de D514 richting Juno Beach. 
Daar staat mijn eerste molen van deze reis. 

In de verte zie ik het kruis de Lorraine. Ik rij een zandpad op waar allemaal
 campers staan, weet heel niet of ik hier wel in mag, Pinokkio staat er mooi 
tussen. De mensen zeggen er niets over en maak een praatje met ze. Het 
zijn gelukkig Nederlanders en vragen zich af waarom ik dit alleen doe. Ze 
zijn onderweg nog een paar auto's tegen gekomen met zo'n deurschild 
of ik daarbij hoor.  






Het kruis van Lotharingen ( Croix de Lorraine) is een bekend heraldisch symbool,
 dat onder meer gebruikt werd door de Vrije Fransen tijdens de Tweede Wereldoorlog
 en later door het gaullisme in Frankrijk. Het kruis van Lotharingen is een kruis
 met twee horizontale balken. Oorspronkelijk waren de balken van dezelfde
 lengte, maar later werd de bovenste balk korter dan de onderste, 
net als het patriarchaal kruis. 






Molen in Courseulles Sur Mer, staat op een loop afstand van het kruis. Wat een 
prachtig plekje. En gelijk weer even de benen strekken. Het is inmiddels kwart 
voor twee geworden. Volgens mij ga ik het niet redden om de hele route te rijden. 
Dit is pas het begin van de invasie stranden. 








Bij Parking 360 zet ik mijn auto neer om hier even rond te lopen. Dit noemen ze
 ook wel de Gold Beach






In Arromanches les Bains staat dit monument, allemaal te maken met D-Day.  
Monument Royal Engineers. (De kleinste met de bloementjes.) 






Arromanches gezien vanuit het oosten, met de overblijfselen van de
 Mulberry-haven.






In Arromanches maak ik een flinke wandeling, langs het water is een mooie looppad 
en Pinokkio staat op een zeer veilige plek op het parkeerterrein en dit is zo apart
 en mooi om te zien dat moet ik even in mij opnemen. 






Aan de linkerkant is het parkeerterrein, dat ik nog een plekje gevonden heb is al een
 geluk en dat Pinokkio helemaal vrij staat is nog meer geluk. Je kan over de hoofden
 lopen, op deze locatie is ook het museum. Daar heb ik jammer genoeg
 geen tijd voor.






Het voetgangers gedeelte is prima te doen, 
soms trapje op en trapje af.






Wat ik even vergeet is de tijd. Ik heb hier 1 uur over gedaan..Even een klein 
stukje heen en weer lopen langs het strand.











Ben nu op de helft van het loop gedeelte, nog een klein stukje. Dat lijkt zo, 
ik mag mijn loop weg vervolgen naar de witte auto die daar staat.






































Hiervoor ben ik hierheen gelopen, geen persoon op het strand te zien en 
een prachtige fotoplek. 





Op deze foto lijkt het stukje lopen nog korter. 
En nu snel terug naar de auto.

Het is hier wel makkelijk rijden, de D514 loopt langs de kust. 

Op de Quai Baron Gérard ga ik even een kijkje nemen in 
de vissers haven.






Kom daar een mooie werkplaats tegen waar ik even stop en iets op de foto 
te zetten voor mijn kanjer thuis.  






De boten zijn hier groter dan bij ons, het stuk gereedschap zal in de haven nooit 
passen. Je ziet er op deze foto nog een klein stukje van aan de linker kant. 
Een rijdende kraan om de schepen er uit te tillen.






Deze jongen wil wel even poseren met het werk wat hij doet. In het engels even 
een leuk gesprek gehad. Waarom ik foto's maak en waar we vandaan komen, ook 
hij had al meer auto's zien rijden met dit schild op de auto. Is voor mij weet een 
teken dat ik goed zit. Het is inmiddels half 4, mag volgens mij wel haast maken. 
Wil ik nog op tijd bij het eten arriveren. 






Zie veel te veel om mij heen.






Aangekomen in Port en Bessin Huppain ga ik toch weer 
even uit de auto.






Wil gewoon de pier op lopen en genieten van wat ik 
allemaal zie.






Het landschap is hier zo mooi. 






Voor Port en Bessin Huppain ligt een baai, met een golfbreker rondom. 
Deze baai is onderhevig aan de getijden en valt droog met laag water. De haven 
zelf wordt beschermd door een sluis. Deze gaat twee uur voor hoog water open 
en twee uur na hoog water dicht. Daarna is het tot het volgende hoog water 
niet meer mogelijk de haven in of uit te varen.  






Rondom het dorp en in de kustlijn bij het dorp zijn nog veel resten van de
 bunkers uit de Tweede Wereldoorlog te vinden.






Port en Bessin speelde in 1944 een belangrijke rol bij de aanvoer van de brandstof 
voor de geallieerde troepen. Kleine tankers konden de haven binnenvaren en 
afmeren aan de kade, maar grote tankers bleven zo'n kilometer 
voor de kust liggen.






De "Casino-scene" in de oorlogsfilm The Longest Day is opgenomen in 
Port en Bessin Huppain.










Het begint volgens mij wel op te schieten dat ik snel weer terug 
loop naar de auto. 

Ik weet naar het kijken in mijn "plakboek" (routeboek) dat ik nu naar de 
Les Braves ga kijken. Alleen in Colleville Sur Mer op de rotonde is het wel heel 
erg druk met politie. Wat is dit nu weer. Op elke afslag staan er 4 in het 
zelfde pakkie. Duimen dat ik er zonder te hoeven stoppen door heen mag rijden. 
Dat had ik gedacht, ik mag ook aan de kant, jongens hier heb ik geen tijd voor.
 Ik mag alles laten zien. Gelukkig heb ik alles bij mij en de koffers liggen in het
 hotel dus het veiligheidsjasje ligt voor het grapen, de blaastestjes, terwijl ik 
geen druppel drink, gevaren driehoek, rijbewijs en id-kaart, jongens jullie kunnen
 mij niets maken...hihihi. Alleen jammer dat het zoveel tijd in beslag 
genomen hebt. 






Aan gekomen bij het monument van Les Braves aan de Omaha beach, ben ik een 
klein beetje teleurgesteld, wat staat het water laag. 






Ik heb alles meegenomen in de auto om met lange sluitertijden te spelen. Nu ik 
alleen op reis ben heb ik er plek voor. Helaas moet nog een keer terug en dan 
even van te voren kijken hoe de zee stand is. 






Het is niet heel erg druk langs het strand, kan wel even mijn gang gaan om foto's
 te maken met bijna geen mensen er op.






Les Braves staat in het midden van Omaha Beach.

De plaquette met de uitleg over het monument staat op de boulevard van 
Omaha Beach.

Bijschrift van de maker van het monument:
Ik heb dit gecreërd om de moed van deze mensen te eren;
Zonen, echtgenoten en vaders, wie hun leven in gevaar brachten en vaak hun 
leven offerden met de hoop de Fransen te bevrijden.

Les Braves bestaat uit drie elementen:
De vleugels van hoop
Zodat de kracht die deze mannen op 6 juni 1944 droegen, ons zal blijven 
inspireren en herinneren dat het elkaar altijd mogelijk is om de 
toekomst te veranderen.






Sta op, vrijheid!
Zodat het voorbeeld van diegenen die in opstand kwamen tegen barbaarsheid,
 ons zal helpen sterk te blijven staan tegen alle vormen 
van onmenselijkheid.






De vleugels van broederschap
Zodat deze golf van broederschap ons altijd herinnert aan onze verantwoordelijkheid 
ten opzichte van anderen en onszelf.
Op 6 juni 1944 waren deze mannen meer dan soldaten, 
ze waren onze broeders.











En daarna even een stukje op het strand lopen. 






Zo mooi om de steile rots wanden te bekijken.





Het Omaha strand is nog niet zo druk.






Dat is ook niet zo gek het is al over de klok van 5 uur.






Snel naar de volgende plaatst rijden. Ik heb de binnen door wegen ingevoerd, 
dat deze zo smal waren had ik niet gezien. Hoop maar dat er niemand om
 de bocht komt scheuren, het is echt zo'n brommer 
weggetje voor de jongelui. 











Bij Hameau Lefèvre duik ik een klein straatje in. Daar kom ik op een punt te
 staan waar niet zoveel mensen komen. 






Wat het bord precies inhoud..?? maar volgens mij mag ik hier niet komen. Zal
 niet verder lopen of rijden, maak een paar foto's van het punt 
waar ik nu heen ga.






Ik vervolg mijn weg via de D514





















om bij het Centre d'information Pointe du Hoc uit te komen.

Pinokkio op een goed plekje parkeren, het is nog druk met auto's.  En dan nu
 op zoek waar de ingang is. Loop de meute maar achterna. Kleine heuveltjes
 op en af. En zo kom ik aan bij het maanlandschap van Pointe du Hoc.






Pointe du Hoc was de locatie van een Duitse batterij van zes 155mm kanonnen. 
De batterij was in 1943 gebouwd op de top van een klif die vanuit de zee 40 meter
 loodrecht omhoog rees en bestond oorspronkelijk uit zes open betonnen 
beddingen voor de kanonnen. 






In 1944 was men echter begonnen met de bouw van één vuurgeleidingsbunker
 en zes geschutsbunkers. In juni 1944 waren hiervan de vuurgeleidingsbunker 
en twee geschutsbunkers gereed. 






Ook was de batterij voorzien van munitie- en personeelsbunkers en 
20mm luchtafweergeschut. Gezien haar locatie tussen Utah Beach en
 Omaha Beach  en het vernietigende vuur dat de kanonnen daarop uit 
zouden kunnen  brengen moest de batterij tijdens 
D-Day veroverd worden.






Voor deze speciale opdracht was de Ranger Force bestaande uit het tweede
 en vijfde Bataljon Rangers onder leiding van Luitenant-kolonel 
James Earl Rudder geselecteerd. Ieder landingsvaartuig van de Rangers was 
voorzien van 6 raketten met daaraan een haak en een touw waarlangs 
de Rangers tegen de klif op konden klimmen. 






Tijdens de daadwerkelijke aanval wisten slechts enkele van de raketten de top 
van de klif te bereiken. Een geluk bij een ongeluk was dat door het 
voorafgaande bombardement een deel van de klif was ingestort waardoor de 
klim een stuk korter was. Binnen vijf minuten na de landing waren de eerste 
Rangers boven en tien minuten later waren de
 meeste anderen er ook.





















Na het stukje terug lopen zie ik dat de meeste auto's nu weg zijn. Alleen waar ik
 van loop te balen is dat er iemand zijn deur tegen mijn deur heeft geplaatst. 
Mijn rally sticker is beschadigt, gelukkig zit daar achter nog een magneet vel, 
en dat is mijn redding geweest, er zit geen deukje in de deur, pffff wat een geluk.

Via de D514 kom ik een deel uit op de D113 die naar Grandcamp gaat.






In Grandcamp Maisy is het makkelijk parkeren. Ik zie stand en een leuke haven, 
wat ga ik eerst bekijken..??






Ik pak het strand als eerste. Ik zie in de verte allemaal puntjes in het water, daar 
wil ik het mijne van weten.






Het zijn allemaal mensen. Wat is dit apart om te zien. Even het avondmaaltijd 
bij elkaar rapen. Het loopt ook al tegen half 7 aan. Ik begin ook honger
 te krijgen.






Het is allemaal zo leuk om te zien. De haven van Grandcamp Maisy is ook zo
 anders dan bij ons.











Boten gewoon op het droge. 






Dat dit goed gaat wanneer het water weer hoger komt. Ik zou mijn kleine bootje
 er niet graag achter leggen.






Deze jongens zijn dichterbij en maak snel een foto van hun.






Ik wordt er op gewezen dat er in de verte ook nog
iets te zien is. 

Het is het eiland van Large. 

Dit eiland werd het eerste Franse grondgebied dat op 6 juni 1944 door de geallieerden 
werd bevrijd. Om half vijf in de ochtend zwommen vier Amerikaanse soldaten 
bewapend met messen het eiland op. Toen het duidelijk werd dat het eiland 
onbemand was, landden er 132 soldaten van de 4th en 24th Squadrons van 
de U.S. 4th Cavalry Group op het eiland. Maar liefst 19 Amerikaanse soldaten
 raakte gewond of sneuveld door Duitse mijnen op île du Large.






Het begint al laat te worden, ik ga echt niet redden om op tijd bij het hotel aan te 
komen. En ik moet eerst nog tanken voordat ik de snelweg opduik. Ik zie op mijn
 route dat een tankstation niet zo lang meer duurt ik rij daar eerst heen. 
Bij Isigny Sur Mer langs de D613 tank ik even en zet Tommy in 
stand snel naar het hotel.






Tommy geeft aan dat ik er om 5 over 8 ben.  Ik duik de N13 op om snel naar 
Lisieux te rijden. Eerst nog een paar mannen gebeld dat ik echt er aan kom, 
rond de klok van 8 uur.

En wat zijn ze blij wanneer ze mij zien aankomen. Ze staan in een rij op de stoep 
naar mij te klappen en te zwaaien, wat een ontvangst. Kippenvel moment, zo
 lief om mee te maken, de bezorgdheid ik voel het even 
door heel mijn lichaam. 






Nu iedereen er weer is, gaan we gezellig eten en ik mag mijn verhaal vertellen
 wat ik allemaal gezien en gedaan heb. 

Ik krijg ook te horen dat onbekende mensen mijn hebben gezien en mensen
 van de club hebben aangesproken met de melding waar ik was toen ze mij 
zagen rijden. Toch wel makkelijk de equipe nummers op 
de deuren. 

Het was een lange mooie dag, de andere kilometers komen een keer wanneer
 ik weer hier ben..mijn reis voor vandaag is geëindigd bij de twee linkse
 waypoint ballonnetjes, zie onder.






Nu missen jullie de Amerikaanse Begraafplaats in Colleville sur Mer. Dat komt 
door het oponthoud van de politie. Heb heel de borden niet gezien. 
Moet nog een keer terug...;-)






Het strand is ongeveer 5 kilometer lang. 

Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword Beach, de landingzones voor de invasie 
van Normandië op 6 juni 1944






Hotel:
Hôtel de L'Espérance
16 Boulevard Sainte Anne
14100 Lisieux

Gereden kilometers:    292 kilometer



Vrijdag: 05-08-2016 verblijf Lisieux
Zondag: 07-08-2016 van Val de Reuil naar Huis