BMW Z3 Rally - Montferlandrit

22-08-2010
Montferlandrit - Vanmorgen vroeg uit de veren om op tijd in Eefde te zijn. Een rally begint meestal om 10uur met de brieving en dan rond de klok van 1/2 11 gaan we rijden. We hebben het weer mee vandaag en het is een prachtige rally. Veel leuke en mooie gebieden en kastelen gezien. Even langs het kleinste dorpje van Nederland met een heel leuk museumpje, echt klein maar er was echt van alles te koop en te bezichtigen.

Hier staan de vele z3tjes in de rij, te wachten voor vertrek.

Eefde- Arnold Joost van Keppel, landadel van niet al te rijke komaf, werd door zijn vader te werk gesteld als page aan het hof van Koning-Stadhouder Willem III, die op zijn gloednieuwe paleis Het Loo te Apeldoorn resideerde. De machtige Koning-Stadhouder, getrouwd (geweest) met Mary Stuart (zij stierf in 1692) en daardoor koning van Engeland, viel voor Van Keppel en het werd zijn meest intieme vriend. Daarom kon Arnold Joost van Keppel, inmiddels Graaf van Albemarle, Baron van Ashford en Markgraaf van Bury, in 1695 aan de architecten van Het Loo, Roman en Marot, de opdracht geven om het majestueuze paleisje "Huis De Voorst" (een replica van Het Loo) te laten bouwen op het landgoed van zijn voorouders te Eefde.

Eindelijk een keer de 3 rode rakkers op de foto.

Het prachtige paleis stond al spoedig bekend als het "Versailles van de Achterhoek" en het werd een "Lieu de Plaisance", waar Albemarle en de Koning-Stadhouder menig belangrijke gast verwelkomde. Na de "Van Keppel-periode" hebben vele adelijke families het landgoed gekocht, bewoond en weer verkocht... Dieptepunt was 18 augustus 1943 toen het hoofdgebouw uitbrandde door een onvoorzichtige schilder. Het werd in 1957 en in de jaren 2003 tot 2005 volledig gerestaureerd en is het interieur smaakvol en sfeervol aangepast aan de schitterende uitstraling van het huis. Het Landgoed is het thans eigendom van Stichting Vrienden der Gelderse Kastelen.

Zoek de verschillen, wanneer je goed kijkt is er geen een het zelfde.

Lodewijkslinde, een lindeboom in Vorden.
De Lodewijkslinde is zo genoemd omdat koning Lodewijk XIV in 1672 in zijn schaduw zou hebben uitgerust, toen hij op veldtocht was in de Nederlanden. De lindeboom heeft een stamomvang van 5,4 meter

Kasteel Vorden
De historie van het kasteel gaat terug tot het jaar 1300 en kent verschillende eigenaren. De archieven beginnen bij de naam Steven van Vorden, die het huis overdraagt aan oom Dirk van Vorden. Hij laat het kasteel na aan zijn zoon Willem, aangehuwd met Lisebeth. Dit echtpaar heeft drie kinderen: twee zoons, Johan en Berend, en een dochter Bertrade die in 1367 trouwt met Gerrit van Hackfort. Haar vader beleeft deze trouwdag niet meer. Op 1 november van het huwelijksjaar wordt ten overstaan van Johan van den Sande vastgesteld dat Lisebeth van Vorden en haar beide zoons Johan en Berend, hun tienden over de goederen Tyoding en Hacforden onder Vorden en andere goederen en horigen onder Zelhem overdragen aan Gerrit van Hackfort en goederen onder Ruurlo aan hun dochter, resp, zuster Bertrade, vrouw van Gerrit. Heel kort hierna sterft Johan, die Vorden van zijn vader had geërfd. Het kasteel gaat over naar zijn broer Berend.
Jacob van Hackfort komt in 1405 in het bezit van Vorden, dat tot in de tweede helft van de 16de eeuw in zijn geslacht blijft. Henrick van Hackfort, zijn achterkleinzoon, die in 1518 sterft, laat geen zonen na, doch twee dochtertjes. Zijn weduwe hertrouwt na enkele jaren met Michiel van Eck. Uit deze verbintenis komt in 1530 wél een zoon voort, Henrick van Eck, heer van Medler, die het familieleden lastig zal maken, omdat hij meent aanspraken te kunnen doen gelden op Vorden.

Energiepomp Baakse Beek

Ze noemen het een stadje, Bronkhorst, maar wanneer je 6 stappen doet ben je er al door heen.

Deze brievenbus is echt ingebruik. Wordt alleen niet meer om 7 uur leeg gehaald. Was te ver voor de postbode om dit te doen. Komt mij wel bekent voor, dat is hier op de dijk in Kortenhoef ook zo. Wanneer de postbode langs komt om post te brengen, gaat met een sleutel de brievenbus open dat de enige lichting.

Anton Pieck bezocht voor zijn dood het stadje Bronkhorst en maakte vermoedelijk de bovenstaande tekening aan de hand van historische publicaties,tekeningen en schilderijen,die nu nog het Bronkhorstmuseum sieren met een grote maquette in een schaal van 1 op 10.
De burchtwal van Bronkhorst waarop het roemruchte kasteel van Gijsbreght van Bronkhorst stond is na de laatste wereldoorlog onder de grond(in sito)verdwenen ,maar enkelen van de huidige inwoners hebben er voor de oorlog nog omheen gelopen en speelden er als kind voor 1940.De Duitsers plaatsten in de oorlog een kasemat met kanonnen op de kasteelheuvel,waar eens de donjon stond van het oude kasteel.Onder de betonnen plaat liggen nu nog onderaardse gangen en de voormalige kelders van het kasteel,die met het puin werden dichtgegooid na de oorlog.
Dr Sjef de Jong,stichter van het Dickensmuseum groef de burchwal(ringmuur)in 2000 stiekum 15 meter breed en drie meter dieps nachts uit( bij gekrijs van kraaien) en werd daarvoor voorwaardelijk veroordeeld door de rechtbank in Zutphen na aangifte van Staatsbosbeheer van "beschadiging van de voormalige burchwal .De zaak werd weer dichtgegooid door Staatsbosbeheer.Momenteel ziet het er naar uit,dat men toch weer een deel van de burchtwal gaat uitgraven door bemiddeling van "Bronkhorstbelang".(zie boek "Bronkhorstkasteelmuseum")
Er zou bij opgraven weer een stuk tastbare historie van de Republiek der Nederlanden zichtbaar worden.
In de tachtigjarige oorlog woonden er huurlingen van Alva op het Hoge Huys.

Was best een eng mannetje. Met zijn stok aan het zwaaien. Bijna bij iemand raak van de groep, en foto's maken van hem vond hij al helemaal not done.

In de tuin van het Dickens Museum staat een maquette van het voormalige afgebroken Bronkhorst Kasteel in een schaal van 1:10. Bovendien staat er een met Google Earth ontwikkelde maquette van het stadje Bronkhorst in een schaal van 1:200 in het jaar 1834. Dat was het jaar waarin Charles Dickens zijn beroemde boek de nagelaten papieren van de Pickwick Club schreef. De plot van de Christmas Carol (geschreven in 1843) kwam al voor in hoofdstuk 29 van dit beroemde boek.



Bronkhorst (ca. 150 inwoners), een voormalige Heerlijkheid, met diverse prachtig gerestaureerde gebouwen en boerderijen, is het kleinste stadje van Nederland. Bronkhorst ontstond op het voorterrein van het kasteel van de Heeren van Bronckhorst en kreeg in 1482 stadsrechten. Het hele stadje, met bijna allemaal monumenten, is een bezienswaardigheid.

Uitzicht over het plaatsje Zeddam

Op dit parkeer terrein is het allemaal begonnen dat Pinokkio er geen zin meer in had om zijn alarm uit te doen. Daar sta je dan op een hoge berg en heel dicht bij de Duitsegrens, ver van huis, hoe gaan we dit oplossen. We hebben de zekering gevonden die gekoppeld was een het alarm, ben je wel 1uur verder, alleen toen hadden we geen richting aanwijzers meer. We zijn met een groepje verder gegaan, één auto voor ons en één achter ons. Dat was goed te doen.

De heuvel Montferland is onderdeel van het gelijknamige bosgebied Montferland in het oostelijk deel van Gelderland. De heuvel ligt ten zuidwesten van Zeddam en ten noordwesten van 's-Heerenberg en heeft een hoogte van 66,8 meter boven NAP. De heuvel Montferland is niet de hoogste heuvel in het gebied, de hoogste heuvel in dit gebied is de Hettenheuvel nabij het dorp Braamt.

Op de top van heuvel Montferland bevindt zich de grootste motteheuvel van Nederland. De motte is rond het jaar 1000 opgeworpen. Van de 12 tot 17 meter hoge motteheuvel is tenminste de laatste 7 meter kunstmatig opgehoogd. Het plateau meet 60 bij 90 meter. De basis van de motte meet 135 bij 150 meter en is omgeven door een gracht en een dubbele aarden wal. Op het plateau zijn resten gevonden van 5,5 meter dikke muren van een mogelijk nooit voltooide tufstenen toren. Mogelijk was dit de motte van het voormalige Kasteel Upladen.

De motte is een rijksarcheologisch momument.
Op de motte bevindt zich momenteel een hotel-restaurant, en enkele bijgebouwen. De top van de heuvel is bereikbaar vanaf de doorgaande weg tussen Zeddam en Beek.

De Veluwezoom is het oudste Nederlandse nationale park. Het Nationaal Park Veluwezoom is eigendom van de Vereniging van Natuurmonumenten. Het is met 5000 hectare een van de grootste aaneengesloten natuurgebieden in Nederland.

Nationaal Park Veluwezoom, een deel van het bos- en heiderijke gebied tussen pakweg Arnhem en Dieren, aan de oostelijke rand van de Veluwe, is met bijna vijfduizend hectare een van de grootste aaneengesloten natuurgebieden in Nederland. Het bestaat uit bos, heide, stuifzand en landgoederen met landbouwgrond en herbergt een grote variëteit aan planten en dieren. Het heuvelachtige landschap is ontstaan in de voorlaatste ijstijd.
Het hoogste punt ligt 110 meter boven NAP en het wordt in hoogte slechts overtroffen door de heuvels in Zuid-Limburg. In 1930 kreeg de Veluwezoom als eerste natuurgebied in Nederland de status van Nationaal Park. Met name in het zuidoosten, waar ook het bezoekerscentrum ligt, zijn veel voorzieningen voor fietsers, wandelaars en ruiters aanwezig. Nationaal Park Veluwezoom maakt deel uit van de Veluwe, een groter natuurgebied dat zich uitstrekt van de IJssel tot de Gelderse Vallei en van de Rijn tot Harderwijk.

Het noorden van de Veluwezoom is het meest ruige deel. De bossen Imbos, Schaddevelden, Eerbeekse Veld en ‘t Asselt zijn ooit aangeplant als productiebos. Natuurmonumenten doet hier zo weinig mogelijk, zodat het bos vanzelf verandert in een natuurlijker bos. In ‘t Asselt zijn de gevolgen van dit ‘niets doen’ al goed te zien. Het lijkt op een oerbos met zijn manshoge varens. Er staan veel dode bomen, waarin holenbroeders als gekraagde roodstaart, zwarte en bonte specht een goed onderkomen vinden. De bossen op de Veluwezoom zijn zeer vogelrijk. Een oplettende bezoeker kan behalve de raaf ook veel roofvogels in de boomtoppen ontdekken. Grote zoogdieren in het bos zijn onder andere edelhert en wild zwijn. In Nationaal Park Veluwezoom lopen Schotse hooglanders, IJslandse paarden, reeën en herten. Door te grazen zorgen ze voor open plekken in het bos. In de bossen Schaddevelden, Onzalige Bossen, Hagenau en Eerbeekse Veld is het heerlijk dwalen over de diverse wandelpaden die hier zijn aangelegd.
In Nationaal Park Veluwezoom liggen enkele grote heidevelden: de Rheder- en Worth-Rhederheide, de Beekhuizense Heide en het Herikhuizerveld. Hier groeien struik- en dopheide, brem, gaspeldoorn en groepjes vliegdennen waarin roodborsttapuit of nachtzwaluw zich ophouden. Ook heikikker en zandhagedis kunt u aantreffen op de heide.

De heide wordt begraasd door IJslandse pony’s en Schotse hooglanders om vergrassing tegen te gaan. In de zomer worden zij bijgestaan door schapen, die ’s avonds door een herder naar de oude schaapskooi op landgoed Heuven worden gebracht. De kans is sterk aanwezig dat u deze dieren zult zien in het gebied.
In dit natuurgebied zijn verschillende uitkijkpunten. De Posbank is een van de drukst bezochte punten van Veluwezoom. Aan de rand van de voormalige landbouwenclave Herikhuizen ligt natuurobservatiepost Herikhuizen. Deze is toegankelijk voor rolstoelgebruikers. Een ander uitkijkpunt bevindt zich op de Elsberg. In september en oktober kan daar worden gekeken naar de hertenbrons.

Kasteel Rosendael ligt in een overgangsgebied tussen de hooggelegen Veluwe en het laaggelegen IJsseldal. In een van de laatste ijstijden ontstond hier een stuwwal met een vrij steile helling. Op sommige plaatsen werd de helling later uitgesleten door water van het smeltende ijs. Zo ontstond een heuvelachtig landschap met veel riviertjes. In de Middeleeuwen bouwden de graven van Gelre een burcht in een van de dalen. De burcht werd omgeven door water zodat het voor de vijand moeilijk was om binnen te dringen. Tevens hadden de bewoners hierdoor altijd vers en voldoende drinkwater.
Van de middeleeuwse burcht is alleen nog de donjon over, de grote ronde toren. Deze toren heeft muren van vier meter dik en hij is 19 meter hoog. Hij is vroeger 25 meter hoog geweest. Het is de dikste kasteeltoren die in Nederland bewaard is gebleven. De lichtkoepel die boven op de toren staat is er in de 18de eeuw opgezet. Door de eeuwen heen is er veel verbouwd, afgebroken en weer opnieuw gebouwd. Maar altijd is veel aandacht besteed aan de tuin. Het lijkt alsof de bewoners van Rosendael meer geld over hadden voor de tuin dan voor het huis zelf.
In 1977 overleed de laatste heer van Rosendael, baron van Pallandt. Het was zijn wens dat na zijn dood het huis en het park als één geheel bewaard zouden blijven. Hij heeft zijn bezit overgedragen aan de stichting Geldersch Landschap en Geldersche Kasteelen. Deze stichting heeft het landgoed gerestaureerd en nu is het opengesteld voor publiek. Tijdens een rondleiding krijg je een indruk hoe men in zo’n landhuis woonde en leefde. Je kunt onder andere een kijkje nemen in de bibliotheek en de kasteelkeuken. Maar het allerleukste is de grote tuin, daar kun je zien hoeveel schelpen en koralen zijn verwerkt in de schelpengalerij. De kettingbrug is spannend. Maar pas vooral op als je in de buurt van de bedriegertjes komt, je bent niet de enige die met een nat pak naar huis gaat!

Op het landgoed De Warnsborn heeft nooit een kasteel gestaan. Wel staat er een, inmiddels herbouwd, landhuis, dat evenwel pas dateert uit de achttiende eeuw.
Oorspronkelijk was het gebied dat nu de Warnsborn heet in de vijftiende eeuw het eigendom van de Gelderse vorst Reinald IV. Het is onderdeel van het landgoederencomplex Marienborn in Arnhem Noord. Het deel dat nu het landgoed Warnsborn omvat, heette in vroeger dagen het Laag Erf. Het hier aan grenzende terrein, het huidige Hoog Erf, maakte enige tijd ook deel uit van het Warnsborn, maar het werd er later weer van afgesplitst.
Het gehele gebied van het Hoog erf en het Laag Erf kwam al vroeg het in het bezit van het Sint Agnietenconvent in Arnhem, maar na de reformatie werden veel kloostergoederen openbaar verkocht. De toenmalige burgemeester van Arnhem, Dr. Everhard Everwijn, kocht deze terreindelen, die het gebied de Warnsborn noemde.

Na burgmeester Everwijn raakte het landgoed in verschillende handen tot het in de negentiende eeuw in het bezit kwam van baron Roël van Hazerswoude. Baron Roël verkocht het landgoed met het huis aan de familie de Bruyn. Deze familie liet het bestaande landhuis verbouwen in een neoclassicistische stijl, waarvan het ontwerp wellicht stamt van de bekende Arnhemse architect W.A. Nicola.

In de Tweede Wereldoorlog werd De Warnsborn gebruikt door de Duitsers als recreatieoord, maar het huis ging door een brand in 1945 verloren. Enige jaren bleef het in desolate toestand toestand liggen, maar in 1950 werd het huis herbouwd, waarna er een hotel in werd gevestigd. Door een genereuze schenking van Mevrouw Barones Van Verschuer-van Balveren was het ook hert Hoog Erf weer in het bezit gekomen van de Stichting Het Geldersch Landschap, zodat deze terreinen weer in een hand zijn verenigd.

Tot de volgende...