Vandaag een rondje rond het plaatsje Lisieux, dat was de bedoeling volgens het
route boek. Ik kom niet verder dan de invasiestranden. Wat is dat allemaal
indrukwekkend om te zien. Maar daar in de blog meer over.
Ik ga eerste even lopend naar de "Le Basilique Sante Thérèse" aan de Sainte Thérèse
Avenue Jean XXIII, nog geen 10 minuten vanaf het hotel. Laat de auto nog
even in de parkeergarage staan, ik weet niet of er parkeer plek is en even lopen
met een groepje is wel zo gezellig. Het is 9.10, we zijn lekker vroeg en hopen
maar dat het al open is. Daar hebben we geen van allen naar gekeken.
Gelukkig we zien al een bus staan. En we zien ook dat er nog genoeg parkeer
gelegenheid is. Wat een prachtige basilique is dit.
De basilique is gebouwd ter ere van St. Teresa van het kind Jezus kort
na haar heiligverklaring. Het is gebouwd in neo-Byzantijnse stijl, geïnspireerd
door de basiliek van het Heilige Hart van Montmartre. In 1929 gebouwd op
de heuvel en rand van de stad. Tegenwoordig is het de tweede belangrijkste
pelgrimsoord in Frankrijk ( na die van Lourdes). Het is een van de grootste
kerken die in de twintigste eeuw zijn gebouwd.
De Roman-Byzantijns stijl, de architectuur van de basiliek is sterk geïnspireerd
door die van de Basiliek van het Heilige Hart in Parijs. Door zijn afmetingen
is het gebouw, gebouwd van gewapend beton en graniet, geschikt voor 3.000
mensen en is het vergelijkbaar met de grootste kathedralen:
Lengte: 104 m
Breedte: 45 m
Breedte van het schip: 30 m
Hoogte van de koepel: 97 m
Diameter van de koepel: 28 m
Hoogte van de koepel: 50 m
Het monolithische kruis dat de hele constructie overtreft, is 1.70 m en weegt
bijna een ton.
Hoogte van de gevel: 37 m
Oppervlakte: 4.500 m2
Gezien de aard van de kleigrond over een dikte van 30 meter en de ligging op
de helling van een heuvel, rusten de fundamenten van het gebouw op
130 cilindrische pilaren van verschillende
diameters ( van 1,4 m tot 5 m)
Het plein wordt gedomineerd door een gepolijst granieten altaar in het midden
van de veranda dat toegang geeft tot de monumentale veranda, een altaar
gewijd aan openluchtceremonies. De hoofdgevel, geflankeerd door twee torentjes,
wordt bekroond door een inscriptie "Wie opstaat, zal verlaagd worden en wie
zichzelf vernedert, zal verhoogd worden", een galerij versierd met 7 standbeelden
die de drie theologische deugde symboliseren, geloof, hoop en naastenliefde in
het midden, en de vier hoofddeugden, rechtvaardigheid en voorzichtigheid
een de linkerkant, kracht en matigheid aan de rechterkant.
Het grootste deel van het interieur van de basiliek is bedekt met mozaïeken. De
sculpturen zijn van Robert Coin, cartoons tekeningen van mozaïeken en glas
in lood van Pierre Gaudin.
In het zuidelijke deel staat een monumentale ciborie het reliekschrijn dat door paus
Pius XI aan de basiliek is geschonken. Gelegen op een hoge basis, wordt het
reliekschrijn gescheiden van het publiek door een rooster
dat het isoleert.
Intern zijn de bovenste delen van het gebouw grotendeels bedekt met mozaïeken
van Pierre Gaudin ( 1908-1973)
Bij de gewelfde apsis en een cul-de-vier beeldt een groot mozaïek Christus af
als goede herder van een kudde schapen, links omsloten door de maagd Maria met
sterren bekroond en rechts van de heilige Theresia geknield. De twee heiligen
scheiden de rokken van de mantel van Christus om de schapen daar te laten
schuilen. De scène is tussen gebouwen die respectievelijk Bethlehem
symboliseren en Jeruzalem, de twee belangrijkste steden verbonden met
het Mysterie van Verlossing en waartussen het leven van Christus plaats
vond, dat zegt "Kom naar mij, jullie allemaal die lijden"
Een triomfboog markeert de ingang van het koor. In het midden verschijnt de
eeuwige Vader, met open armen als een teken van welkom. Zijn figuur is ingelijst,
aan de linkerkant door de Maagd en het kind op de top van de boom van Isaï, en
aan de rechterkant loopt Mozes aan het hoofd van zijn volk bij het verlaten van
Egypte. Aan de verticale zijkanten zijn verschillende scènes uit het Oude Testament
te zien waarin engelen goddelijke hulp komen brengen:
Oorspronkelijk was het de bedoeling alle muren van de basiliek met mozaïeken
te bedekken en op de pilaren van de figuren van Franse heiligen te
verschijnen; het programma werd onderbroken door de oorlog en
werd nooit voltooid.
De koepel stelt St. Teresa voor gekroond door Christus en zijn heilige moeder,
onder het symbool van de Drie-eenheid. Hieronder, wordt een krans van rozen
die de heilige regent ondersteund door de acht engelen. Tussen het niveau
van de hoge ramen en een circulatiegalerij, gesymboliseerd door heiligen
die ze op een eminente manier personifiëren.
Op de achterkant van de westelijke gevel, boven de portalen, roepen drie
grote mozaïekpanelen de universaliteit van de Teresiaanse boodschap op.
Het centrale paneel, het grootste, vertegenwoordigt St. Teresa, wiens glorie
schittert op de katholieke kerk gesymboliseerd door de basiliek van St. Peter in
Rome; ze is omringd door vier pausen die haar op een speciale manier hebben
geëerd: Paus Pius X, Benedictus XV, Pius XI en Pius XII.
Het paneel aan de linkerkant toont de gelovigen van de verschillende provincies
van Frankrijk, met de kathedraal Notre-Dame in Parijs. Het rechterpaneel
toont getrouwe bekeerlingen uit de meest verre landen.
De campanile van de basiliek gebouwd in de jaren 1960 en werd voltooid en
ingehuldigd in 1975. Het is gescheiden van het hoofdgebouw en bevindt
zich aan de zuidkant van het voorplein.
Er zijn 51 klokken in geplaatst, de klokkenring bestaat uit 6 bellen waarvan
de grootste, de drone van ongeveer 9 ton, zijn motto draagt. "Ik ring de roep van
de mensen tot de eenheid in de liefde". Deze gong heeft een
uitstekende geluidskwaliteit.
De weg van het kruis en de graven.
Buiten, achter de absis van de basiliek, bieden zijgangen toegang tot een
monumentale manier van het kruis waarvan de stations zijn gerangschikt in
groepen van drie behalve de eerste en vierde die zich vóór de centrale trap
bevinden die naar een altaar met daarboven een grote beproeving, werk Morice,
Masselot en Coin. De uitvoering op de helling vereiste de bouw van twee
andere keerwanden om het land te behouden.
In de omheining van de kruiweg omsluiten twee graven het beeld avn St. Theresia.
Dit zijn de ouders van de heilige, Louis en Zélie Martin, die op 13 oktober 1958
vanuit de begraafplaats Lisieux zijn opgegraven om naar deze plaats
te worden overgebracht, ter gelegenheid van hub zaligverklaring.
Sinds september 2008 zijn hun overblijfselen overgebracht naar een reliekschrijn
die is neergelegd in de crypte van de basiliek. Hub graven blijven niettemin een
plaats van meditatie, vooral omdat ze op 18 oktober 2015 werden
heilig verklaard.
Tombe van Louis en Zélie Martin.
Ik ben de laatste die terug loopt naar de auto, het is inmiddels half 11 geworden
wanneer ik mijn dag voortzet.
Wat heb ik een zin in deze dag. Ga langs de invasie stranden, ben wel benieuwd
hoe dat er allemaal uitziet.
Richting Caen, via prachtige binnen door wegen, alleen ik kom een weg onderbreking
tegen en neem de verkeerde afslag. Nooit meer terug te komen op een van de
wegen die in mijn TomTom zijn in geprogrammeerd. Moet elke keer een
snelweg op om de weg omleiding te omzeilen en dat wil ik niet.
Via Ouistreham kom ik weer een beetje bij de route uit. Daar kom ik deze mooie
bioscoop tegen, samen met Bert en Fenny stap ik hier even uit.
Helaas is het dicht.
We gaan verder en neem een kijkje in de haven.
Ik weet dat ik richting Courseulles sur mer moet, maar zie Ferry om de borden
zijn en daar is vaak water. Dat trekt mij altijd wel.
Auto parkeer ik vlak bij de Ferry, na een rondje gelopen te hebben vervolg ik mijn
weg weer richting Courseulles Sur Mer.
Wanneer ik weer mijn weg vervolg hoop ik dat Tommy het allemaal goed oppakt
om weer op de route te recht te komen. Ik heb geen idee waar ik precies ben en
waar ik heen moet. Om nu de wegenkaart er bij te pakken en dit allemaal uit
te zoeken, ik laat mij verrassen, dan weet ik ook wat Tommy doet wanneer
ik de weg kwijt ben.
Langs de weg D514 staat dit malle huis.
Hoe verzin je het.
Het gaat lekker naar mijn gevoel, ik blijf een beetje langs het water rijden, wat ik
zo nu en dan zie en dan kom ik weer een opstakel tegen, mijn Frans is niet zo goed
en wat ik begrijp van het bord is dat de brug niet meer dicht gaat en dat ik een
andere route moet volgen.
Nu ik toch even de auto aan de kant parkeer om even alles in op te nemen hoe ik
dit weer ga plooien even de bootjes en de haven
op de foto zetten.
Ik volg de pijlen, maar kom even later weer op de zelfde plek uit. Ik sta op de
Quai des Allie's en moet naar Courseulles Sur Mer. En dan plotseling komen
er allemaal auto's aan rijden en denk wat gaat hier gebeuren, gaat de brug
plotseling draaien. Yee ik kan straks mijn weg vervolgen.
Ik volg nog steeds de D514 richting Juno Beach.
Daar staat mijn eerste molen van deze reis.
In de verte zie ik het kruis de Lorraine. Ik rij een zandpad op waar allemaal
campers staan, weet heel niet of ik hier wel in mag, Pinokkio staat er mooi
tussen. De mensen zeggen er niets over en maak een praatje met ze. Het
zijn gelukkig Nederlanders en vragen zich af waarom ik dit alleen doe. Ze
zijn onderweg nog een paar auto's tegen gekomen met zo'n deurschild
of ik daarbij hoor.
Het kruis van Lotharingen ( Croix de Lorraine) is een bekend heraldisch symbool,
dat onder meer gebruikt werd door de Vrije Fransen tijdens de Tweede Wereldoorlog
en later door het gaullisme in Frankrijk. Het kruis van Lotharingen is een kruis
met twee horizontale balken. Oorspronkelijk waren de balken van dezelfde
lengte, maar later werd de bovenste balk korter dan de onderste,
net als het patriarchaal kruis.
Molen in Courseulles Sur Mer, staat op een loop afstand van het kruis. Wat een
prachtig plekje. En gelijk weer even de benen strekken. Het is inmiddels kwart
voor twee geworden. Volgens mij ga ik het niet redden om de hele route te rijden.
Dit is pas het begin van de invasie stranden.
Bij Parking 360 zet ik mijn auto neer om hier even rond te lopen. Dit noemen ze
ook wel de Gold Beach
In Arromanches les Bains staat dit monument, allemaal te maken met D-Day.
Monument Royal Engineers. (De kleinste met de bloementjes.)
Arromanches gezien vanuit het oosten, met de overblijfselen van de
Mulberry-haven.
In Arromanches maak ik een flinke wandeling, langs het water is een mooie looppad
en Pinokkio staat op een zeer veilige plek op het parkeerterrein en dit is zo apart
en mooi om te zien dat moet ik even in mij opnemen.
Aan de linkerkant is het parkeerterrein, dat ik nog een plekje gevonden heb is al een
geluk en dat Pinokkio helemaal vrij staat is nog meer geluk. Je kan over de hoofden
lopen, op deze locatie is ook het museum. Daar heb ik jammer genoeg
geen tijd voor.
Het voetgangers gedeelte is prima te doen,
soms trapje op en trapje af.
Wat ik even vergeet is de tijd. Ik heb hier 1 uur over gedaan..Even een klein
stukje heen en weer lopen langs het strand.
Ben nu op de helft van het loop gedeelte, nog een klein stukje. Dat lijkt zo,
ik mag mijn loop weg vervolgen naar de witte auto die daar staat.
Hiervoor ben ik hierheen gelopen, geen persoon op het strand te zien en
een prachtige fotoplek.
Op deze foto lijkt het stukje lopen nog korter.
En nu snel terug naar de auto.
Het is hier wel makkelijk rijden, de D514 loopt langs de kust.
Op de Quai Baron Gérard ga ik even een kijkje nemen in
de vissers haven.
Kom daar een mooie werkplaats tegen waar ik even stop en iets op de foto
te zetten voor mijn kanjer thuis.
De boten zijn hier groter dan bij ons, het stuk gereedschap zal in de haven nooit
passen. Je ziet er op deze foto nog een klein stukje van aan de linker kant.
Een rijdende kraan om de schepen er uit te tillen.
Deze jongen wil wel even poseren met het werk wat hij doet. In het engels even
een leuk gesprek gehad. Waarom ik foto's maak en waar we vandaan komen, ook
hij had al meer auto's zien rijden met dit schild op de auto. Is voor mij weet een
teken dat ik goed zit. Het is inmiddels half 4, mag volgens mij wel haast maken.
Wil ik nog op tijd bij het eten arriveren.
Zie veel te veel om mij heen.
Aangekomen in Port en Bessin Huppain ga ik toch weer
even uit de auto.
Wil gewoon de pier op lopen en genieten van wat ik
allemaal zie.
Het landschap is hier zo mooi.
Voor Port en Bessin Huppain ligt een baai, met een golfbreker rondom.
Deze baai is onderhevig aan de getijden en valt droog met laag water. De haven
zelf wordt beschermd door een sluis. Deze gaat twee uur voor hoog water open
en twee uur na hoog water dicht. Daarna is het tot het volgende hoog water
niet meer mogelijk de haven in of uit te varen.
Rondom het dorp en in de kustlijn bij het dorp zijn nog veel resten van de
bunkers uit de Tweede Wereldoorlog te vinden.
Port en Bessin speelde in 1944 een belangrijke rol bij de aanvoer van de brandstof
voor de geallieerde troepen. Kleine tankers konden de haven binnenvaren en
afmeren aan de kade, maar grote tankers bleven zo'n kilometer
voor de kust liggen.
De "Casino-scene" in de oorlogsfilm The Longest Day is opgenomen in
Port en Bessin Huppain.
Het begint volgens mij wel op te schieten dat ik snel weer terug
loop naar de auto.
Ik weet naar het kijken in mijn "plakboek" (routeboek) dat ik nu naar de
Les Braves ga kijken. Alleen in Colleville Sur Mer op de rotonde is het wel heel
erg druk met politie. Wat is dit nu weer. Op elke afslag staan er 4 in het
zelfde pakkie. Duimen dat ik er zonder te hoeven stoppen door heen mag rijden.
Dat had ik gedacht, ik mag ook aan de kant, jongens hier heb ik geen tijd voor.
Ik mag alles laten zien. Gelukkig heb ik alles bij mij en de koffers liggen in het
hotel dus het veiligheidsjasje ligt voor het grapen, de blaastestjes, terwijl ik
geen druppel drink, gevaren driehoek, rijbewijs en id-kaart, jongens jullie kunnen
mij niets maken...hihihi. Alleen jammer dat het zoveel tijd in beslag
genomen hebt.
Aan gekomen bij het monument van Les Braves aan de Omaha beach, ben ik een
klein beetje teleurgesteld, wat staat het water laag.
Ik heb alles meegenomen in de auto om met lange sluitertijden te spelen. Nu ik
alleen op reis ben heb ik er plek voor. Helaas moet nog een keer terug en dan
even van te voren kijken hoe de zee stand is.
Het is niet heel erg druk langs het strand, kan wel even mijn gang gaan om foto's
te maken met bijna geen mensen er op.
Les Braves staat in het midden van Omaha Beach.
De plaquette met de uitleg over het monument staat op de boulevard van
Omaha Beach.
Bijschrift van de maker van het monument:
Ik heb dit gecreërd om de moed van deze mensen te eren;
Zonen, echtgenoten en vaders, wie hun leven in gevaar brachten en vaak hun
leven offerden met de hoop de Fransen te bevrijden.
Les Braves bestaat uit drie elementen:
De vleugels van hoop
Zodat de kracht die deze mannen op 6 juni 1944 droegen, ons zal blijven
inspireren en herinneren dat het elkaar altijd mogelijk is om de
toekomst te veranderen.
Sta op, vrijheid!
Zodat het voorbeeld van diegenen die in opstand kwamen tegen barbaarsheid,
ons zal helpen sterk te blijven staan tegen alle vormen
van onmenselijkheid.
De vleugels van broederschap
Zodat deze golf van broederschap ons altijd herinnert aan onze verantwoordelijkheid
ten opzichte van anderen en onszelf.
Op 6 juni 1944 waren deze mannen meer dan soldaten,
ze waren onze broeders.
En daarna even een stukje op het strand lopen.
Zo mooi om de steile rots wanden te bekijken.
Het Omaha strand is nog niet zo druk.
Dat is ook niet zo gek het is al over de klok van 5 uur.
Snel naar de volgende plaatst rijden. Ik heb de binnen door wegen ingevoerd,
dat deze zo smal waren had ik niet gezien. Hoop maar dat er niemand om
de bocht komt scheuren, het is echt zo'n brommer
weggetje voor de jongelui.
Bij Hameau Lefèvre duik ik een klein straatje in. Daar kom ik op een punt te
staan waar niet zoveel mensen komen.
Wat het bord precies inhoud..?? maar volgens mij mag ik hier niet komen. Zal
niet verder lopen of rijden, maak een paar foto's van het punt
waar ik nu heen ga.
Ik vervolg mijn weg via de D514
om bij het Centre d'information Pointe du Hoc uit te komen.
Pinokkio op een goed plekje parkeren, het is nog druk met auto's. En dan nu
op zoek waar de ingang is. Loop de meute maar achterna. Kleine heuveltjes
op en af. En zo kom ik aan bij het maanlandschap van Pointe du Hoc.
Pointe du Hoc was de locatie van een Duitse batterij van zes 155mm kanonnen.
De batterij was in 1943 gebouwd op de top van een klif die vanuit de zee 40 meter
loodrecht omhoog rees en bestond oorspronkelijk uit zes open betonnen
beddingen voor de kanonnen.
In 1944 was men echter begonnen met de bouw van één vuurgeleidingsbunker
en zes geschutsbunkers. In juni 1944 waren hiervan de vuurgeleidingsbunker
en twee geschutsbunkers gereed.
Ook was de batterij voorzien van munitie- en personeelsbunkers en
20mm luchtafweergeschut. Gezien haar locatie tussen Utah Beach en
Omaha Beach en het vernietigende vuur dat de kanonnen daarop uit
zouden kunnen brengen moest de batterij tijdens
D-Day veroverd worden.
Voor deze speciale opdracht was de Ranger Force bestaande uit het tweede
en vijfde Bataljon Rangers onder leiding van Luitenant-kolonel
James Earl Rudder geselecteerd. Ieder landingsvaartuig van de Rangers was
voorzien van 6 raketten met daaraan een haak en een touw waarlangs
de Rangers tegen de klif op konden klimmen.
Tijdens de daadwerkelijke aanval wisten slechts enkele van de raketten de top
van de klif te bereiken. Een geluk bij een ongeluk was dat door het
voorafgaande bombardement een deel van de klif was ingestort waardoor de
klim een stuk korter was. Binnen vijf minuten na de landing waren de eerste
Rangers boven en tien minuten later waren de
meeste anderen er ook.
Na het stukje terug lopen zie ik dat de meeste auto's nu weg zijn. Alleen waar ik
van loop te balen is dat er iemand zijn deur tegen mijn deur heeft geplaatst.
Mijn rally sticker is beschadigt, gelukkig zit daar achter nog een magneet vel,
en dat is mijn redding geweest, er zit geen deukje in de deur, pffff wat een geluk.
Via de D514 kom ik een deel uit op de D113 die naar Grandcamp gaat.
In Grandcamp Maisy is het makkelijk parkeren. Ik zie stand en een leuke haven,
wat ga ik eerst bekijken..??
Ik pak het strand als eerste. Ik zie in de verte allemaal puntjes in het water, daar
wil ik het mijne van weten.
Het zijn allemaal mensen. Wat is dit apart om te zien. Even het avondmaaltijd
bij elkaar rapen. Het loopt ook al tegen half 7 aan. Ik begin ook honger
te krijgen.
Het is allemaal zo leuk om te zien. De haven van Grandcamp Maisy is ook zo
anders dan bij ons.
Boten gewoon op het droge.
Dat dit goed gaat wanneer het water weer hoger komt. Ik zou mijn kleine bootje
er niet graag achter leggen.
Deze jongens zijn dichterbij en maak snel een foto van hun.
Ik wordt er op gewezen dat er in de verte ook nog
iets te zien is.
Het is het eiland van Large.
Dit eiland werd het eerste Franse grondgebied dat op 6 juni 1944 door de geallieerden
werd bevrijd. Om half vijf in de ochtend zwommen vier Amerikaanse soldaten
bewapend met messen het eiland op. Toen het duidelijk werd dat het eiland
onbemand was, landden er 132 soldaten van de 4th en 24th Squadrons van
de U.S. 4th Cavalry Group op het eiland. Maar liefst 19 Amerikaanse soldaten
raakte gewond of sneuveld door Duitse mijnen op île du Large.
Het begint al laat te worden, ik ga echt niet redden om op tijd bij het hotel aan te
komen. En ik moet eerst nog tanken voordat ik de snelweg opduik. Ik zie op mijn
route dat een tankstation niet zo lang meer duurt ik rij daar eerst heen.
Bij Isigny Sur Mer langs de D613 tank ik even en zet Tommy in
stand snel naar het hotel.
Tommy geeft aan dat ik er om 5 over 8 ben. Ik duik de N13 op om snel naar
Lisieux te rijden. Eerst nog een paar mannen gebeld dat ik echt er aan kom,
rond de klok van 8 uur.
En wat zijn ze blij wanneer ze mij zien aankomen. Ze staan in een rij op de stoep
naar mij te klappen en te zwaaien, wat een ontvangst. Kippenvel moment, zo
lief om mee te maken, de bezorgdheid ik voel het even
door heel mijn lichaam.
Nu iedereen er weer is, gaan we gezellig eten en ik mag mijn verhaal vertellen
wat ik allemaal gezien en gedaan heb.
Ik krijg ook te horen dat onbekende mensen mijn hebben gezien en mensen
van de club hebben aangesproken met de melding waar ik was toen ze mij
zagen rijden. Toch wel makkelijk de equipe nummers op
de deuren.
Het was een lange mooie dag, de andere kilometers komen een keer wanneer
ik weer hier ben..mijn reis voor vandaag is geëindigd bij de twee linkse
waypoint ballonnetjes, zie onder.
Nu missen jullie de Amerikaanse Begraafplaats in Colleville sur Mer. Dat komt
door het oponthoud van de politie. Heb heel de borden niet gezien.
Moet nog een keer terug...;-)
Het strand is ongeveer 5 kilometer lang.
Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword Beach, de landingzones voor de invasie
van Normandië op 6 juni 1944
Hotel:
Hôtel de L'Espérance
16 Boulevard Sainte Anne
14100 Lisieux
Gereden kilometers: 292 kilometer
Vrijdag: 05-08-2016 verblijf Lisieux
Zondag: 07-08-2016 van Val de Reuil naar Huis
Hoi hoi
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat er weer herinneringen boven komen door je blog. Krijg er zo zin in om er weer is terug te gaan en nieuwe herinneringen erbij te maken. Complimenten voor je blog.
Groetjes Marjon
Dank je wel, zeker een aanrader om weer een keer terug te gaan. Je kan nu net zoveel foto's maker als je wilt. Ga graag met je mee..;-)
VerwijderenDit is nu een beetje mijn fotoalbum en die ligt niet op zolder...
Groetjes Von
hoi Yvonne.....
BeantwoordenVerwijderenWat een blog, ik weet niet waar ik het eerst
of het laatst zal beginnen! tjonge, wat een reis, wat een plekken
die pinokkio die brengt jullie nog eens ergens
een mooie rondreis, maar de prachtige basiliek springt er voor mij
uit, wat een mooie gebouw, prachtige foto's heb je daarvan gemaakt, maar ook
de rest ziet er prima uit, de mooie kleuren van het water, de stranden, rotsen en kunst!! een indrukwekkende blog, complimenten!!
Liefs Nieske
Ongelooflijk hoeveel jij op deze dag hebt gezien en kunnen fotograferen, en dan ook nog eens zoveel kilometertjes. Wat een energie heb jij!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Loes